Review: Saints Row – The Third
[related_article id=”160734″] Misdaad loont
In het fictieve Amerikaanse Steelport woedt een niets ontziende machtsstrijd tussen verschillende criminele bendes. Als leider van de Third Street Saints krijgt de speler de taaie opdracht om zijn fel bevochten territorium uit te breiden en zijn florerende, criminele handel en wandel te beschermen. De tijd dat de Saints zich louter met kleine straatcriminaliteit en kruimeldiefstallen bezighielden behoort tot een ver verleden. De bende die je aanvoert geniet respect en beruchtheid op nationaal niveau. Deze promotie naar de top van de misdaadwereld maakt je echter het doelwit van een heel ander, heel machtig soort vijand. Tijdens een bankoverval krijg je het aan de stok met The Syndicate, een organisatie die banden heeft met het bankwezen en de politie. Dat Syndicate bestaat uit drie verschillende bendes die elk een eigen verhaallijn in de game opvoeren en die elkaar voortdurend kruisen. Bovendien bepalen de beslissingen die je neemt de verdere afloop en uitkomst van de plot.
Afhankelijk van de manier waarop je speelt en de daden die je stelt, verandert ook de houding van sommige tegenstanders en opdrachten die je voorgeschoteld worden. Een extra reden om deze knappe misdaadkroniek meteen na afloop nog een keertje opnieuw te spelen. De spelwereld van Saints Row: The Third is uitgestrekt en open. Dat maakt dat je naast hoofd- en zijmissies ook gewoon naar eigen goeddunken de straten kan afschuimen op zoek naar verborgen extra’s of wat absurd, gratuit en/of geïmproviseerd vertier. Saints Row: The Third doet alles wat zijn voorgangers zo leuk maakte beter. De missies zijn niet langer generische dubbelgangers van elkaar, maar met geweldige tussenfilmpjes opgesmukte scenario’s, terwijl de openwereldongein net zo lang boeiend blijft als je dat zelf wilt. Gratuit ultrageweld wordt aangemoedigd en daar zullen sommigen het best moeilijk mee hebben, maar inhoudelijk moet deze game dan ook met een vrachtlading zoutkorrels genomen worden.
