Review: Dark Void
[related_article id=”160734″] Vogel voor de spreekwoordelijke kat
Wanneer je aan de slag gaat met Dark Void, zul je merken dat het ook leuk om spelen is. Het is echter wanneer je beseft dat je soms ook wat zal moeten wandelen en lopen, dat Dark Void anders begint te spelen. Als je eenmaal de vrijheid gewend bent, wil je toch eeuwig met raketten op je rug rondlopen, toch? Het begin van het spel is opvallend simpel: je krijgt de bediening van een stoer mannelijk hoofdpersonage, waarna je al snel zult moeten schieten en bescherming zoeken omdat de actie niet op zich laat wachten. De basis van het spel is dekking zoeken achter voorwerpen en schieten naar de tegenstanders zonder jezelf te veel prijs te geven. Vergelijk het met Uncharted 2, maar dan iets minder netjes uitgewerkt. Je werkt hier met een ‘sticky’ coversysteem, waarmee we bedoelen dat je met een druk op de knop dichtbij een voorwerp of muur automatisch dekking zoekt. Meestal kiest het spel de goede plaats, maar het gebeurt al te vaak dat je helemaal verkeerd wordt geplaatst en je een vogel voor de kat wordt.
Na een opvallend lange tijd (zo’n anderhalf uur) krijg je eindelijk je jetpack om mee aan de slag te gaan. Je krijgt een korte tutorial voor de kiezen, waarna je in de actie wordt gegooid. Geen problemen meer met het zoeken van dekking, je stuurmanskunsten zijn nu je grote troef. Al vliegend door de lucht schakel je grondeenheden uit, kaap je vijandelijke UFO’s en gebruik je die luchtschepen om nog meer terreur te zaaien. Het lijkt alsof heel het spel in een stroomversnelling komt, vol met intelligente actiesituaties die je jetpack goed benutten. In het begin zul je wel wat tijd nodig hebben voor je de bediening onder de knie hebt, maar wanneer je zover bent, kan het plezier niet meer op.
Wij willen vliegen!
Dit blijft zo tot je opnieuw in een situatie terechtkomt dat je jetpack weg is, en je opnieuw op de grond moet vechten als voordien. Weg zijn de flitsende acties, enkel nog maar saaie confrontaties die na een sessie jetpackplezier nog saaier worden. Je snakt gewoon naar meer plezier en strategie, waar de zwaartekracht veel meer te zeggen heeft. Dit geheel kenmerkt Dark Void ontzettend. Je hebt het heel toffe tussenstuk met je jetpack, maar wanneer je te voet verder moet, mis je de acties in de lucht. Je voelt dat er zoveel meer kon worden gedaan met dit idee, maar helaas hebben de ontwikkelaars te veel aandacht op de grond gevestigd.
Nadat je de singleplayercampagne van ongeveer negen uur hebt uitgespeeld, kom je ineens in een groot gat terecht. Dark Void heeft namelijk geen multiplayeropties. Dit terwijl een spel met jetpacks en wapens gewoon smeekt om online actie. Je zult het enkel moeten doen met het hoofdverhaal, want verder valt er weinig herspeelbaarheid te halen uit deze titel. Grafisch ziet het er allemaal wat donker uit, zonder echt te overdrijven. Het geluid weet weinig op te vallen, alleen de stem van het hoofdpersonage valt meteen op. Dezelfde stem die Drake inspreekt uit de Uncharted-reeks, spreekt ook dit hoofdpersonage in. Nadeel als je Uncharted hebt gespeeld, is dat de stem nu niet klopt met het hoofdpersonage waarmee je speelt.
