Review: White Knight Chronicles
[related_article id=”160734″] Zonder laadschermen
Dit Aziatische rollenspel, dat fantasy, magie en steampunk tot een fris ogende mix combineert, brengt weinig nieuws naar het rollenspelgenre. Net zoals dat met een routineuze set van vakmuzikanten het geval is, laat het zich daarom niet met minder plezier smaken. Ergens in een koninkrijk wordt een prinses ontvoert en ontpop jij, een gewone jongen, je door een speling van het lot tot haar redder. Je verzamelt een groepje medeavonturiers om je heen, trekt van de ene verbluffende locatie naar de andere, lost al dan niet aan elkaar gelinkte queesten op en vecht met mans- tot huizenhoge monsters.
Zo dwaal je op eigen tempo en met zoveel zijuitstapjes als je zelf verkiest, doorheen een episch verhaal. De speelwereld is bij momenten adembenemend mooi en rijkelijk voorzien van grotere en kleine queesten, honderden personages die over informatie beschikken of iets van je willen, en ingenieus aan elkaar gekoppelde uitgestrekte (en dus laadschermloze) zones.
Ook online
White Knight Chronicles komt aanzetten met een ingenieus vechtsysteem waarin de voorbereiding het halve werk is, maar na een tiental uren net zo repetitief wordt als het knokken zelf. Aan tactische opties geen gebrek, alleen ligt de moeilijkheidsgraad eerder aan de lage kant, zeker wanneer je de slagkracht van jezelf en je gezellen met allerlei optionele zijqueesten stevig opvoert. Je komt daardoor nogal makkelijk in de verleiding om steeds op dezelfde beproefde manoeuvres terug te vallen. Er is echter zoveel te zien en zoveel te doen in deze vaak spectaculaire speelwereld dat je er ondanks de herhalingsfactor wel makkelijk veertig uren mee zoet bent. Daarna of ter afwisseling kan je online samen met andere spelers je eigen strijdgroepje samenstellen en daar nog eens een paar honderd uitdagingen mee tot een goed einde proberen te brengen. Een multiplayerluik waarin je de charme van de soms intrigerende, dan weer ietwat kinderlijk overkomende plot en personages moet missen.
