Review: Tom Clancy’s Splinter Cell – Conviction
[related_article id=”160734″] Opgejaagd wild
Sam Fisher profileert zich ondertussen al vijf Splinter Cell-games lang als de moderne hightech ninja in dienst van een ultrageheime westerse overheidsorganisatie. We zagen de man zo goed als elke ambassade en terroristenhoofdkwartier op de planeet infiltreren. Je navigeerde hem van schaduw naar schaduw, sloeg bij voorkeur geruisloos, meestal dodelijk toe, om vervolgens door je opdrachtgevers op de volgende zelfmoordmissie gestuurd te worden. We zagen hem in de voorgaande games ook door een diep persoonlijk dal gaan toen hij zijn dochter verloor. Voor de fans ging dat familiale drama helaas gepaard met een dieptepunt voor de reeks. Er zat sleet op de formule. Tijd om de nachtkijker in de wilgen te hangen? Niet dus.
Sam keert zijn oude werkgever de rug toe en gaat voor eigen rekening op zoek naar de verantwoordelijken voor zijn dochters dood. Het lang uitgestelde Conviction luidt op elk vlak de nieuwe generatie Splinter Cell-games in. Die is rauwer, wordt in beeld gebracht als de film die Guy Ritchie graag zou maken en laat je als speler meer ruimte om je eigen ding te doen dan ooit tevoren. Missieobjectieven, achtergrondinfo en flashbacks worden op de omgeving geprojecteerd, en tijdens – wat lijkt op – tussenfilmpjes behoud je de totale controle over Sams acties. Er is met succes nagedacht over manieren om je uit menuschermpjes en in de game te houden. Tel daar een uitstekende, aparte en vaak te herspelen campagne voor twee spelers bij op en le nouveau Splinter Cell est arrivé.
