Review: Split/Second: Velocity
Zoals in de betere rampenfilms
Vergeet fair play, sportief en defensief rijgedrag. Als eerste over de finishlijn scheuren vereist in deze arcaderacer stuurmanskunst en een slecht karakter. De circuits waarop je rondjes draait lopen door stadswijken die ontdaan zijn van verkeer en voorzien van dodelijke verrassingen. Door zoveel mogelijk berekende risico’s te nemen, vul je een uit drie delen opgebouwde meter. Eenmaal zo’n derde deel gevuld en precies het juiste moment afgewacht, kun je een van die dodelijke verrassingen loslaten op je rivalen. Zoals het laten ontploffen van een tankwagen, de vracht van een hijskraan op je concurrenten terecht laten komen en meer van dat onheil. Je kunt ook tactisch wachten tot je meter helemaal gevuld is om een zogenaamde Super Power Play te activeren.
Dit garandeert onderkaakverlammende rampenfilmmomenten. Je ziet vliegtuigen in een mislukte noodlanding over de baan stuiteren, een flatgebouw instorten, een brug die het begeeft en nog veel meer van dat spectaculaire lekkers. Zo lang het niet met jou gebeurt. Voor realistisch rijgedrag en echte wagenmerken moet je elders zijn. Split/Second: Velocity gaat voor agressieve races, waar het tijdverlies van een crash of twee nog goed te maken is en waar op kop rijden je tot het geliefkoosde doelwit van elke achtervolger maakt. Ook al heeft deze game niet de levensduur van de Burnout-games waarop het duidelijk geïnspireerd is, het blijft – ook als je het alleen maar in je eentje speelt – verrassend lang fris. Al zegt dat misschien meer over ons eigen slechte karakter.
[related_article id=”160734″]
