Review: Lost Planet 2
[related_article id=”160734″] Hulp gevraagd
De ijsplaneet uit het origineel heeft een versnelde periode van ‘global warming’ doorgemaakt. Dat zorgt voor een makkelijker te harden temperatuur en betekent vooral meer variatie in de omgeving van deze voor het overige vrij routineuze sciencefictionshooter. De eeuwige sneeuwlandschappen zijn ingeruild voor fotogenieke tropische, gematigde en gortdroge geografie. Tel daar de soms indrukwekkend grote monsters uit de plaatselijke fauna bij op en je hebt meteen de enige twee sterke punten van Lost Planet 2.
De game beweert zich net zo leuk alleen te laten spelen als samen met of tegen anderen. In de praktijk zal iedereen die het zonder speelkameraad moet stellen zijn computergestuurde strijdmakkers net zo vaak en terecht vervloeken als de nodeloos onhandige besturing. Je collega’s lopen je voor de voeten en laten je schaamteloos onder moeilijke omstandigheden voor twee werken. Dat resulteert in te veel frustrerende en onnodige sterfscènes. Met twee, drie of vier spelers gaat het heel wat beter, al blijft het irritante geklungel met het controlesysteem ook daar zwaar op het spelplezier doorwegen. Visueel valt er af en toe best wat spektakel te rapen, maar het verhaal stelt twee keer niets voor en de betrokkenheid met je spelpersonage al evenmin. Op zich zijn dit geen struikelblokken in het vooral actiegerichte genre, maar het helpt de game ook niet aan een hogere score. Jammer, want er zat duidelijk veel meer potentieel in Lost Planet 2.
