Review: Castlevania – Harmony of Despair
Coöperatieve fun
Op Xbox Live is de Summer of Arcade achter de rug, maar dat betekent niet dat je in de herfst geen plezier kan beleven aan deze arcadegames. Castlevania – Harmony of Despair focust duidelijk op coöperatieve online gameplay, wat ongewoon is voor een Castlevania-game.
Het spel start met een selectie van bekenden uit de Castlevania-reeks waaruit je iemand moet kiezen: Soma Cruz, Alucard, Jonathan Morris, Shanoa of Charlotte Aulin. Ze hebben allemaal hun unieke vaardigheden die direct bekend zullen zijn voor de fans. Alucard kan nog steeds van vorm veranderen, Shanoa is vooral op magie gericht, Jonathan Morris kan nieuwe vechtstijlen leren die worden aangeleerd door vijanden en Charlotte leert nieuwe magische spreuken door het blokkeren van vijanden. Wat er leuk is aan de verschillende personages is dat ze allemaal hun specifieke stijl en sterkte hebben, wat ervoor zorgt dat de coöperatieve online gameplay extra diepgang krijgt. Elk Castlevania-spel is gekend voor zijn hoge moeilijkheidsgraad, en dat is hier niet anders. Je zal meermaals dood gaan, maar gelukkig is deze Castlevania-game daar niet zo streng in. Je verliest wat ervaringspunten, maar het verdiende geld dat je hebt, wordt altijd overgedragen. Op die manier kan je wapens of magische spreuken bijkopen en hierdoor je statistieken een boost geven. Zo kan je na enkele keren proberen eindelijk doorheen een level te geraken omdat je zelf sterk genoeg bent en hopelijk je medespelers ook. De verschillende schatkisten die doorheen elk level verstopt zijn, dienen voor extra wapens en de bijhorende ervaringspunten. Dit mag als saai worden gezien, maar omdat je telkens hoopt op wat geluk om net een beter voorwerp te vinden, blijf je steeds weer opnieuw spelen.
Totaal nieuw voor de serie is de mogelijkheid om het hele traject in een keer te bekijken dankzij een overzichtsbeeld. Op die manier kan je de efficiëntste route uitstippelen tot aan de eindbaas, en er zijn toch vaak een vijftal routes met elk hun voor- en nadeel. Zo zal je snel te weten komen wat voor jou de gemakkelijkste route is wanneer je al een keer of tien bent gesneuveld. Dit zorgt voor een heel nieuw spelelement dat vooral in multiplayer goed tot zijn recht komt. Grafisch ziet het er exact hetzelfde uit als vroeger op de Super Nintendo en de meest recente versie op de Nintendo DS. Verwacht geen haarscherpe 3D-beelden, maar pure nostalgie van de bovenste plank. Dit is leuk wanneer je ingezoomd zit te spelen, maar zodra je uitgezoomd je weg zoekt, ben je zelf maar een klein wazig vlekje.
[related_article id=”160734″]
