Review: Dead Rising 2
[related_article id=”160734″] Tarantino meets The A-Team
Jij speelt Chuck Greene, een van de weinige overlevenden die zich a ratio van duizend verhakkelde ondoden per uur door deze actiegame mag ploegen. Net zoals bij de voorganger proberen de makers er ook deze keer weer een zeker plot aan vast te knopen en ook nu verdrinkt deze poging in de liters bloed en de vrachtladingen afgehakte ledematen die Dead Rising 2 met zoveel grafisch enthousiasme over het scherm strooit. Je moet al van echt kwade wil zijn om hier aanstoot aan te nemen. De game voorziet je onophoudelijk van objectieven die in het overkoepelende verhaaltje passen, maar je vooral tot excuus dienen om zo creatief mogelijk in het rond te hakken. De strompelende vijand is hersendood, maar talrijk. Alleen door optimaal gebruik te maken van je wendbaarheid en wapentuig allerhande zal je het er levend van af brengen.
En in Dead Rising 2 is alles wat je kan optillen een wapen. Van een elandgewei en een diepgevroren pizza over een parkbankje tot traditioneler schiettuig. De grootste uitdaging zit er overigens in om zelf moordende combinaties in elkaar te knutselen. Denk aan wat er van de nieuwste The A-Team-film zou geworden zijn als Tarantino er op was losgelaten. Valhelmen met drilboren, een crossmotor met daarop twee kettingzagen gemonteerd, je kunt het zo gestoord niet bedenken. Over de multiplayeropties zijn we iets minder enthousiast, maar met twee spelers door de ‘verhaalcampagne’ maaien blijft voor herhaling vatbaar.
