Review: Medal of Honor
[related_article id=”160734″] Afghanistan, zestig jaar later
Het laatste wapenfeit van de ooit geroemde Medal of Honor-shooterserie dateert alweer van een paar jaar geleden. Het publiek vond naar het einde toe de spoeling wat dunnetjes worden vandaar dat deze nieuwste game een frisse herstart voor de reeks moet inleiden. Dat ‘frisse’ laten we nog even in het midden, maar Medal of Honor zet een verdomd opwindende, soms ongemakkelijk realistische actietrip neer. De Tweede Wereldoorlog, waar de serie meer dan een decennium lang op teerde, is ingeruild voor de heksenketel die het hedendaagse Afghanistan heet. De speler mag daar als lid van de zogenaamde Tier 1, de elite onder de special forces zeg maar, missie na levensgevaarlijke missie afwerken. De ene keer neem je deel aan een groots opgezet offensief waarin je zij aan zij met andere Amerikaanse troepen oprukt, om even later in heimelijke, militaire operaties de vijand aan den lijve te laat ondervinden waarom de Tier 1 het precisie-instrument van de strijdkrachten genoemd wordt. Het stoffige Afghanistan blijkt goed voor heel wat variatie.
Zowel wat de omgeving betreft met dorre woestijndorpjes tot besneeuwde bergflanken, als in de gameplay. Af en toe mag je het grimmige grondwerk van de infanterist inruilen voor de rol van scherpschutter en in sommige levels bestook je opstandelingen vanuit een helikopter. Honderd procent politiek correct is het misschien allemaal niet, zeker niet als je in de uitstekende multiplayer de vijand doorheen de ogen van een Taliban-strijder op de korrel neemt, maar qua rauw en ongezoet shooterplezier knalt Medal of Honor zich moeiteloos in de regerende top drie van het genre.
