Review: Harry Potter and the Deathly Hallows Part 1
Gemiste kans
Je herkent de titelrolspeler en zijn mede- of tegenspelers onmiddellijk, maar samen met het cartoongehalte is ook de charme van de vorige games verdwenen. De meeste gameplay is opgetrokken rond een over-de-schouder-shooter die vuurwapens vervangt door spreuken die je met je toverstok op omgeving en niet al te slimme vijanden afvuurt. Afhankelijk van het platform waarop je de game speelt en de besturingsopties die dat biedt, gaat dat al dan niet makkelijker en voelt het authentieker of ronduit klunzig aan. Al moet gezegd dat de controllerloze besturing van de Xbox 360 Kinect-versie zijn momenten heeft, maar ook daar loopt het te vaak spaak wanneer er dekking gezocht moet worden of je een ander dan het voorgestelde doelwit met een ‘Expecto Patronum’ wilt opzadelen.
De poging er een verhaal of betrokkenheid bij de gebeurtenissen in te stoppen, wordt al snel opgegeven, of liever, je geeft er na een uurtje of zo niet echt meer om. Wanneer de actie plaats ruimt voor avontuur- en andere spelmechanismen, verliest je spelbeleving alle tempo en is het enkel het vooruitzicht op nieuwe, krachtigere spreuken die je uiteindelijk toch een keer naar de finale van de singleplayermodus duwen. De extra uitdagingen die de speelduur moeten verlengen, leiden onder dezelfde armoede in diepgang en betrokkenheid. Jammer!
[related_article id=”160734″]
