Review: Ben 10 – Ultimate Alien: Cosmic Destruction
Ultieme superheld
Het verhaal van Ben 10 start wanneer de tienjarige Ben op een zomerkamp met zijn neef en grootvader een ruimteschip ontdekt. De Omnitrix heeft zich verbonden met Ben en bezorgt hem superkrachten door hem te transformeren in verschillende aliens. Met het besef dat hij een bijzondere kracht heeft verdiend, wil hij de wereld verbeteren en het kwaad voorgoed verwijderen. De Ben 10-franchise is vanaf het begin in 2005 bijzonder populair. Elk jaar wordt Ben ook een jaartje ouder. Vijf jaar later krijgt de reeks een vernieuwde naam: Ben 10: Alien Force. De makers willen vooral een meer volwassen beeld creëren van Ben, op vraag van de jeugd die met Ben mee opgroeide. Nu gaat de franchise door het leven als Ben 10: Ultimate Alien, waar Ben zestien jaar is. Het ruimteschip heet niet meer de Omnitrix, maar de Ultimatrix. Naast nog meer buitenaardse vormen kan hij nu ook de gedaante aannemen van een ‘ultieme’ versie van elke alien. Deze game is al de vijfde Ben 10-titel. Cosmic Destruction vertelt een verhaal dat losstaat van de televisieserie. Heel de wereld heeft last van slechteriken; aan jou om de overlast aan te pakken. Het verhaal wordt niet heel aangenaam vertelt voor nieuwkomers, want je leert veel te weinig over Ben 10 en de achtergrond van de franchise.
De twee belangrijkste onderdelen in het spel zijn vechten en puzzels oplossen. Elk nieuw level krijg je de mogelijkheid om vier transformaties te kiezen. Je krijgt ook telkens een drietal suggesties en die kies je maar best ook. Als je een andere gedaante kiest, bestaat de kans dat je een level niet kunt uitspelen omdat een puzzel onoplosbaar is. Bijzonder jammer, want naargelang het verhaal vordert, krijg je behoorlijk wat gedaantes waaruit je kunt kiezen. Het vechten is leuk, maar het wordt al snel repetitief. De gewone vijanden kun je verslaan door op dezelfde knop meermaals te rammen. Enkel de grote eindbazen vereisen bepaalde goed getimede counteraanvallen. Doorheen het verhaal verdien je DNA dat je kunt toewijzen aan bepaalde gedaantes om de ultieme versie te bekomen. Het vereist wat extra werk om dit telkens te doen; gelukkig is er een optie om alles automatisch te laten verlopen. De bediening is behoorlijk gemakkelijk, maar sommige platformelementen zijn lastig door de strikte timing. In kleine ruimtes durft de camera wel eens een foute hoek te kiezen. Grafisch kunnen we deze game onmogelijk ‘next-generation’ noemen. Dit heeft waarschijnlijk te maken omdat deze titel ook nog voor de PlayStation 2 werd ontwikkeld. Het resultaat is niet indrukwekkend, maar gelukkig ook niet al te storend. Wat wel storend is, zijn de zwakke dialogen die zonder inspiratie zijn ingesproken.
[related_article id=”160734″]
