Review: Mortal Kombat

Nummer negen

Er staat geen volgnummer achter deze Mortal Kombat-game, maar de kenners weten dat het de negende in de populaire vechtgamereeks is. De eerste veroorzaakte heel wat deining toen die in 1992 in de arcadehallen opdook. Niet in het minst door de overdosis grafisch geweld waarover voor- en tegenstanders maar niet uitverteld raakten. Politiek correct of niet, de virtuele liters bloed die tijdens een partijtje Mortal Kombat van het scherm spatten, gaven de Westerse game vaste voet op een vooral door Aziatische concurrenten gedomineerde scène. Onder die overdreven brutaliteit zat een strak vechtsysteem. Dat bewezen de ontelbare spelers die, lang nadat de verstomming over de bottensplijtende moves was weggeëbd, naar de game bleven terugkeren. Ondanks een paar degelijke opvolgers en de verhuis naar de gameconsoles ontbrak het de latere edities aan de verfijning en evolutie die de alsmaar veeleisendere fans van het genre wel vonden bij de concurrentie. Experimenten met de vertrouwde formule overtuigden evenmin. Mortal Kombat was aan een herstart toe, een reboot zoals ze dat in het gamewereldje zeggen.
Die reboot heet nu Mortal Kombat. Direct, franjeloos en niet mis te verstaan. Het is een game die terugkeert naar de bloederige, gewelddadige kern van de serie en daar een volledig herwerkte gameplay aan koppelt. Eentje die zich moeiteloos kan meten met de Tekkens en Street Fighters van vandaag. Een aanpak die op de goedkeuring van de Mortal Kombat-veteranen zal mogen rekenen, kenners van de betere vechtgame aanspreekt met zijn diepgang en tegelijk zo toegankelijk is dat nieuwkomers er onmiddellijk naar meer smakend spelplezier uit kunnen puren.

Noodkreet uit de toekomst

De meeste Mortal Kombat-games vertelden tussen de altijd centrale vechtpartijen door een verhaal dat op één of andere manier in een overkoepelend epos paste. Dat is in deze game niet anders. Met korte, maar indrukwekkende tussenfilmpjes zie je hoe het hoofdpersonage Raiden, net voor die onder dwang zijn laatste adem uitblaast, een waarschuwende boodschap naar zijn jongere zelf stuurt. Op die manier verandert hij het verleden en leidt de game je door een alternatieve versie van de gebeurtenissen in de eerste drie Mortal Kombat-games. Een knap manoeuvre dat de makers toelaat om ieders favoriete personages en locaties uit die games opnieuw op te voeren. Extra voordeel: de speler die hiermee zijn eerste Mortal Kombat-game binnenstapt, krijgt een frisse start die zo goed als geen voorkennis vereist.
Hoe aardig de plot ook mag zijn, Mortal Kombat draait voor 99,99 procent om brutale gevechten op leven en dood tussen exotische krijgers. De vechterslijst telt meer dan twintig voor oudgedienden heel herkenbare gezichten. Denk daarbij aan Baraka, Cyrax, Ermac, Jade, Jax, Johnny Cage, Kano, Kitana, Kung Lao, Liu Kang, Mileena, Nightwolf, Noob Saibot, Raiden, Reptile, Scorpion, Sector, Shang Tsung, Sindel, Sonya, Stryker en Sub-Zero. Sommigen halen hun overwicht uit kracht, anderen moeten het van snelle combo’s hebben en bij nog anderen blijf je maar liever uit hun grijpgrage klauwen en andere attributen. Uiteraard heeft elk karakter eigen speciale moves, vernietigende combo’s en wel twee unieke dodelijke moves. Dat zijn de voor Mortal Kombat typische en spectaculaire afmaakmoves. Hiermee ontdoe je bijvoorbeeld een vijand op een weinig chirurgisch verantwoorde manier van zijn skelet en doe je hem of haar in duizend vleeshompen uit elkaar spatten. Kortom: het is een ultragewelddadige en hilarisch vernederende manier om de tegenstander af te straffen die zo overmoedig was het tegen je op te willen nemen.

Röntgenfoto’s inbegrepen

De omgevingen in Mortal Kombat worden net zoals de personages in bloedmooi gedetailleerde 3D weergegeven, maar het vechten zelf gebeurt nog steeds volgens de klassieke 2D-formule. Onder de vier toetsen zitten je vier ledematen. Een aanval met je voorste arm doet het goed wanneer je tegenstander vlak bij je staat. Een schop met het achterste been is beter wanneer je meer afstand te overbruggen hebt. Aan die makkelijk in de vingers te krijgen basisbewegingen kun je met wat timing tientallen variaties een veelvoud variaties toevoegen. Net zo belangrijk als de balk bovenaan het scherm die je gezondheid weergeeft, is de drietrapsbalk onderaan. Die vul je door rake klappen uit te delen en door er te ontvangen. Eenmaal een derde deel gevuld kun je dat inruilen voor een extra krachtige versie van één van je moves. Voor twee derden kun je elke combo van je tegenstander breken. Wie het risico neemt om te wachten tot de balk helemaal gevuld is, wordt daarvoor beloond met een vernietigende X-Ray-aanval. Die smeert in gruwelijke slow motion met een röntgencamera de schade aan botten en interne organen over je scherm.
Het maakt niet uit of je tegenstander/slachtoffer nu door de computer gestuurd wordt, naast je in de zetel zit of je online weerwerk biedt. Naast de traditionele één-tegen-één gameplay is het aantal multiplayeropties stevig uitgebreid. Zo kunnen in tag team-modus twee spelers het tegen twee anderen opnemen. In theorie wordt er altijd maar tussen één personage aan elke kant gevochten, maar je kunt af en toe een korte tussenkomst van je partner regelen. Of je pakt het wisselen zo creatief aan dat een hypothetische scheidsrechter er grijze haren van zou krijgen. Respect, mededogen en sportiviteit zoek je maar in een andere game!

[related_article id=”160734″]