Review: L.A. Noire

Met kogels en intuïtie

Welkom in Los Angeles anno 1947. De gouden jaren van Hollywood, de stad waar toen elk sprankeltje glamour met corruptie en mensenlevens betaald werd. Jij bent Cole Phelps. Jij bent nog maar pas terug uit Europa waar je de Tweede Wereldoorlog uitvocht en je meldt zich alweer aan voor dienst. Deze keer bij de politie van Los Angeles. Je maakt snel carrière, maar met elke zaak zakt het vertrouwen in je mediageile oversten en het geloof in de burgers die je beloofd hebt te dienen. De game baadt in de Californische zon, maar dat maakt de sfeer in L.A. Noire er niet minder grimmig, somber en intens op. Denk aan films als ‘The Black Dahlia’, ‘L.A. Confidential’ en ‘The Changeling’, en je komt aardig in de buurt met deze game. Als Cole zal je eerst een aantal misdaden als geüniformeerde straatagent oplossen. Die krijg je van de zogenaamde Patrol Desk. Maak indruk op de kapitein en je wordt gepromoveerd naar de Traffic Desk, waar je verkeerszaken voorgeschoteld krijgt, die heel wat interessanter zijn dan je eerst vermoedt. Daarna volgt telkens een half dozijn zaken voor de moordbrigade, zedenfeiten en uiteindelijk brandstichting. Afhankelijk van hoe je het aanpakt en hoe goed je presteert, los je elk daarvan in een kwartier tot een half uur of langer op. Dat geeft L.A. Noire het gevoel van een politieserie die je in losstaande afleveringen kunt afwerken. Een reeks waarin je na een paar episodes een gruwelijke rode draad ontdekt, die naar seriemoorden en een samenzwering tot op het hoogste niveau leidt.
Zo’n zaak oplossen doe je zelden met kogels en brute kracht. Af en toe is een vuurgevecht of een spannende achtervolging onvermijdelijk, maar net zoals in een detectiveserie op televisie draait het vooral om het zoeken naar aanwijzingen en het ondervragen van getuigen en verdachten. Ongeduldige actiegamers zijn hiermee gewaarschuwd. Langs de andere kant haal je een heel ander soort spanning uit het oplossen van moorden en de mensen en plaatsen waarheen een spoor u kan leiden. L.A. Noire is een aparte game met een unieke speelstijl die ‘old school’ adventure-gameplay combineert met heel innovatieve elementen en daarbij kan steunen op een revolutionaire technologie. Een technologie waarbij de subtielste gelaatsuitdrukking en houding van die getuigen en verdachten duidelijk afgelezen kan – en moet – worden.

Bluf, leugens of waarheid?

Videogamedesigners weten ondertussen al heel goed hoe een spannende autoachtervolging of een vuurgevecht in elkaar zit. In L.A. Noire speelt die actie tweede viool bij het ondervragen van getuigen en verdachten. En daarvoor werd een heel nieuwe technologie uitgewerkt. Eén die toelaat om de lichaamshouding en gelaatsuitdrukkingen van de echte acteurs onder de spelpersonages tot in de kleinste details naar het scherm te brengen. Hoe iets gezegd wordt kan voor een detective immers net zo belangrijk zijn als wat er gezegd wordt. Bluft de verdachte? Is de getuige bang om meer te zeggen? Liegen ze? Elke emotie wordt naadloos naar de game vertaald. Zonder deze nieuwe MotionScan-technologie was deze game gewoonweg niet mogelijk geweest.
Op basis van duizenden foto’s en plattegronden werd Los Angeles voor L.A. Noire tot in de kleinste details nagebouwd. Van de architectuur tot de wagens, van de reclameborden en winkelketens tot de radiozenders, van de kledij tot de kapsels. Alles dus. Ook de meeste misdaadzaken in de game zijn gebaseerd op echte feiten uit die periode. Een van de bekendste daarvan is de beroemde en gruwelijke Black Dahlia-moord, waarbij de dader zelf de media contacteerde en bij de politie ernstige corruptie blootgelegd werd.

Interactieve flikkenserie

L.A. Noire mag je gerust bekijken als een interactieve politiereeks. Je krijgt eerst melding van een misdaad. Samen met je partner ga je dan naar de plaats delict en daar start het onderzoek. Eerst speur je de omgeving af naar aanwijzingen, sla je eventueel een praatje met de agenten of de politiedokter en begin je dan met het ondervragen van mogelijke getuigen. Hoe meer aanwijzingen en verklaringen je te pakken krijgt (alles wordt netjes in je notaboekje bijgehouden), hoe beter gewapend je zo’n gesprek in gaat. Het geeft je bijvoorbeeld meer onderwerpen om over te praten en – veel belangrijker nog – het geeft je meer zekerheid over hoe elk antwoord te evalueren.
Je kunt op elke verklaring van een getuige of verdachte op drie manieren reageren. Je gelooft dat ze de waarheid vertellen, je twijfelt aan hun verhaal of je zegt dat ze liegen. De juiste reactie levert meestal meer en betere informatie op en dat kan het verschil betekenen tussen een zaak die in twintig minuten opgelost is of één die meer dan het dubbel van die tijd en moeite kost. Krijg je bijvoorbeeld het merk van een verdacht voertuig te pakken, dan zal je bij vier mogelijke eigenaars moeten langsgaan. Met meer vragen en een betere reactie op de antwoorden erop kom je misschien meteen achter de kleur en misschien zelfs de nummerplaat. Zoiets levert een aanzienlijke besparing en hogere score op. Weet wel dat je wanneer je twijfels over een verklaring uit of iemand van leugens beschuldigt, je dit wel hard moet kunnen maken met bewijsmateriaal of informatie die je uit voorgaande getuigenissen puurt. Regelmatig wordt het speurwerk afgewisseld met een brok intense actie. Zo zal je verdachten te voet of met de auto achtervolgen en komt het af en toe tot een handgemeen of een spannend vuurgevecht. Verwacht je hier gerust aan filmische spektakelscènes waar Tinseltown trots op mag zijn. Maar over de hele lijn stelt L.A. Noire je reflexen en vingervlugheid veel minder op de proef dan je mensenkennis, intuïtie en de detective in elk van ons. Ook al is dat een detective met een twijfelachtig verleden, met boven hem een mediageile commandant en dat alles in een stad waar iedereen wel ergens schuldig aan lijkt.

[related_article id=”160734″]