Review: Sniper – Ghost Warrior
Geen perfecte headshot
Op papier lijkt Sniper: Ghost Warrior een goed idee. Scherpschutters hebben een niet altijd even makkelijk te duiden coole uitstraling. Is het de mythe van de hooggespecialiseerde solorol of de tegelijk heel persoonlijke en heel afstandelijke manier waarmee hij zijn slachtoffers uitschakelt? Die aantrekkingskracht wordt uitgespeeld in films en vindt ook gretig aftrek in elke shootergame waar spelers zo’n scherpschuttergeweer in de hand gedrukt krijgen. Waarom dan geen game dat helemaal rond deze beleving is opgetrokken? Of liever waarom geen goede game, want dat laatste is Sniper: Ghost Warrior helaas niet.
Vorig jaar al verscheen deze titel voor de Xbox 360-console en pc. Tot op zekere hoogte werd er een overtuigend gevoel van goed gecamoufleerd en geduldig rondsluipen in een weelderige tropische omgeving gecreëerd. Het was ook heel bevredigend om rekening houdend met afstand, windsterkte en de eigen ademhaling je nietsvermoedende doelwit een kilometer verderop een kogel door de kop te jagen. Geen nood, je slachtoffers hebben een genocide op hun palmares. Helaas zonken die momenten van bevrediging te snel en te vaak weg in een smurrie van willekeur, technische slordigheden en vooral van vijanden die je met inferieure wapentuig van mijlenver raakten. Je zou verwachten dat een jaar later in deze PS3-versie alle luidkeels aangeklaagde fouten werden weggewerkt. Niet dus. Het handvol pleisters dat in deze editie op de wonden geplakt werd, volstaat lang niet om het bloeden te stoppen.
[related_article id=”160734″]
