Review: Xenoblade Chronicles
Verrassend toegankelijk
Het zogenaamde ‘JRPG’, wat staat voor de Japanse benadering van het rollenspelgenre, vereist van de Westerse speler aangepaste smaakpapillen. Op een handvol grote titels zoals de Final Fantasy-reeks na moeten deze games het vooral hebben van de cultstatus die ze bij een beperkt hardcore gamepubliek scoren. Te complex, te flashy, te veel gedoe, te statisch en te onhandelbaar, klinkt het vaak. En terecht. De makers van Xenoblade Chronicles lijken die kritiek ter harte genomen te hebben. Het resultaat is een hele toegankelijke rollenspelbeleving waarin de exploratie van de indrukwekkend weergegeven uitgestrekte spelwereld eerder een plezier dan een calvarietocht is; dat een gevechtssysteem opvoert waar naast statistieken en special effects ook ruimte is voor behendigheid en positiespel; en waar de speler dankzij genadig korte tussenfilmpjes en de mogelijkheid de klok vooruit te draaien het tempo zelf zo strak of los houdt als hij zelf wil.
Let op, onder deze tegemoetkomingen zit nog steeds een JRPG pur sang. Met karikaturale, jonge adolescenten die een episch fantasy-avontuur met sciencefictionelementen afwikkelen, met sprekende knuffeldieren, met een soms ontnuchterende moeilijkheidsgraad voor de roekeloze speler en met schermvullende special effects en scorecijfers. Het wegnemen van irritatie mag geen enkele hardcore fan afschrikken, maar het is de charme en diepgang die ook de toevallige voorbijganger in geen tijd verleidt tot experimenteren met de subtielste spelmechanismen.
[related_article id=”160734″]
