Review: Trine 2
[related_article id=”160734″] Wondermooie spelwereld
Je hebt zo van die onafhankelijke films die ondanks hun haast lachwekkende budget voor de productie en publiciteit toch doorstoten naar het grote publiek. Ze kunnen daar als underdog op extra veel sympathie rekenen. Sympathie die vaak verdwijnt wanneer de makers de opvolger vanuit een comfortabelere Hollywood-omkadering neerzetten. Het originele Trine was zo’n ‘kleine’ game die vriend en vijand omver blies door zijn visuele charme, creatieve hoogstandjes en vlotte speelbaarheid. In Trine 2 leid je nog steeds drie clichématige fantasy-personages van links naar rechts door hun op het eerste gezicht klassieke 2D-platformavontuur. Je moet daarbij nog steeds met een combinatie van goede reflexen en nog beter hersenwerk voorbij vijanden en andere obstakels trachten te raken. De omgevingspuzzels zijn opnieuw van het beste wat je in dit genre mag verwachten, maar het nieuwe is er wel degelijk af.
En toch slaagt ook deze opvolger er weer in om je afwisselend met een glimlach en een gespannen grijns naar zijn eindtitels te brengen. Om er daarna nog eens door te gaan. De enige innovatie hier is de mogelijkheid om dat niet langer in je eentje, maar met drie spelers samen te doen. Dat vereist enige coördinatie en kan aanleiding geven tot een lichte prestatiedrang, maar het maakt de beleving wel anders. Trine 2 doet weinig wat zijn voorganger of duizenden andere 2D-platformgames niet al eerder deden, maar net zoals enkel een topchef dat kan, wordt hier met bescheiden en gekende ingrediënten een meesterwerk neergezet.
