Review: Never Dead

[related_article id=”160734″] Zoals onkruid

Over het verhaal kunnen we kort zijn: voorkom de heropleving van de demonenkoning. Denk vooral aan clichématige oneliners, geforceerde actie en vooral enorm veel demonen die je moet afmaken. Je hebt de controle over Bryce, zelf een demon die niet dood kan gaan. Je hoort het goed, in dit spel ga je niet dood. Wat er wel gebeurt, is het graduele verlies van al je ledematen. Vijanden hakken gretig op je in om benen en armen van je lijf te rukken, totdat je enkel nog maar je hoofd overhoudt. Hoog tijd dan om met dat hoofd te rollen tot je de rest van je ledematen terug hebt. Een innovatief idee, maar de fun is er snel af. Bovendien merk je al snel dat de vijanden echt specifiek op je ledematen mikken, wat de gevechten niet altijd even leuk maken.

Je kunt in het spel kiezen tussen een reeks wapens om te knallen, of zwaarden en messen om te hakken en steken. Onze voorkeur gaat uit naar de zwaarden. Door een simpel lock-on systeem kun je blijven hakken op je vijanden. Veel leuker in vergelijking met wapens, waar we zelden het gevoel hebben alles onder controle te hebben. Vijanden kunnen ook worden gedood door hen te bedelven onder het puin, maar dat gebeurt eerder per toeval in plaats van als een echt tactische keuze. Never Dead ziet er niet slecht uit, maar mooi is iets anders. De camera is bijzonder koppig en brengt zelden het spel op een hoog niveau. De barslechte stemacteurs helpen ook niet echt om van Never Dead een toptitel te maken. Valt er dan iets leuk en boeiends te vertellen? Met uitzondering van enkele goed ontwikkelde eindbazen kunnen we deze game niet echt aanraden.