Review: Yakuza – Dead Souls
[related_article id=”160734″] Blij weerzien voor de fans
Yakuza 4 de interactieve tegenhanger noemen van The Godfather is ietwat hoog gegrepen, maar de openwereldgangstersaga kan zich wel meten met een van de betere seizoenen van The Wire. In een Japanse grootstadcontext welteverstaan. Met onvergetelijke personages, geweldige scènes, complexe plotlijnen en een zeldzaam respect voor het alledaagse geloofwaardige naast het criminele, het psychopathische en het onvermijdelijk gewelddadige. De gebeurtenissen in Yakuza – Dead Souls spelen zich af na die in Yakuza 4, maar waar die game in het genre van The Departed thuishoorde, kiest Dead Souls voor een plekje naast Dawn of the Dead. De fictieve, maar geloofwaardige en vrij te verkennen onderwereld van Tokio wordt overspoeld door zombies. Het cliché wil dat na het falen van militaire elitetroepen enkel een handvol antihelden het tij kan keren. Dat handvol werd geselecteerd uit alle voorgaande Yakuza-games. Dat betekent voor de kenners van de reeks een blij weerzien.
Dat is die enige snaar die Yakuza – Dead Souls lijkt te willen bespelen: een service aan de fans. Of toch aan een deel van die fans, want het levendige decor waar ze tientallen uren met plezier in afdwaalden, is er heel wat minder interactief op geworden. Dat is extra pijnlijk omdat hiermee vele alternatieve bezigheden gesmoord worden die toelieten om even aan de repetitieve gevechten met horden en horden zombies te ontsnappen. Met sommige dialogen, een paar geweldige eindbaasgevechten en wat goede wil puurt de helft van de onvoorwaardelijke Yakuza-fans hier plezier uit.
