Review: The Last Story
[related_article id=”160734″] Innovatief real-time vechtsysteem
Wanneer Hironobu Sakaguchi met een nieuwe game komt aanzetten, dan houden de liefhebbers van het zogenaamde Japanse rollenspelgame de adem in. De man creëerde het fenomeen ‘Final Fantasy’ en is ondertussen goed voor meer dan honderd miljoen verkochte games. Door zijn liefde voor klassiekers, en zin voor detail, visueel spektakel en durf wordt Sakaguchi door kenners bestempeld als de Kurosawa van zijn genre. Een genre dat hij met The Last Story een nieuw tijdperk inschopt en lijkt daarbij niet echt gehinderd door de grafische beperkingen van de Nintendo Wii-console. De zware thema’s van zijn vorige werk werden bewust ingeruild voor een lichter, meer hedonistisch sfeertje. Vermaak en ontspanning staan voorop in dit zelfverklaard tegenwicht voor de economische crisis en de kernramp in Fukushima.
De plot draait rond een groepje huurlingen dat door omstandigheden uitgroeit tot een bende helden in een middeleeuws ogende fantasywereld vol magie, demonen, eeuwenoude monsters en gloednieuwe ridders. De grootste vernieuwing ligt in de manier waarop traditionele, op pauzes en statistieken gebaseerde gevechten nu in real-time beroep doen op je reflexen. Dat vechtsysteem gaat behoorlijk diep, maar de game neemt zijn tijd om je met elke nieuwe nuance vertrouwd te maken. Het duurt dan ook even voor de speler zijn eerste echt taaie uitdaging geserveerd krijgt. Het resultaat is een compact, maar tot aan de rand gevuld twintigtal uren vermaak. De lichthartige jeugdboekinsteek die neigt naar een Japanse versie van ‘The Chronicles of Narnia’ is perfect gekruid door de alsmaar diepere vechtgameplay.
