Review: Ghost Recon – Future Soldier
[related_article id=”160734″] Tactisch, maar ook direct
De tactische shooter is een subgenre onder de virtuele schietkramen. Hier sprint men niet als een kogelvrije Rambo door zijn missie terwijl men onderweg haast achteloos links en rechts tegenstanders omlegt. In deze games kun je geen onwaarschijnlijke hoeveelheid kogels incasseren, is de vijand altijd in de meerderheid en wordt nagenoeg elke roekeloze actie met een herstartscherm afgestraft. Gelukkig beschikken de Ghosts, de elitetroepen van een geheime internationale interventiemacht over het meest geavanceerde wapentuig en ondersteuning waar menig hedendaags stafchef zijn eerstgeborene voor zou geven. Met satellietbeelden, op afstand bestuurde drones en andere hightech gadgets weet de Ghost bijna altijd waar de vijand zich bevindt. Die vijand wordt vervolgens met chirurgische precisie uitgeschakeld, waarna deze militaire roofdieren vaak letterlijk weer in het decor opgaan. De meeste missies in deze verder te verwaarlozen plot spelen dan ook als ietwat steriele, maar hoogst bevredigende positiepuzzels, af en toe gekruid met brutale sluipmoorden. Bij sommige missieonderdelen word je gedwongen om ongemerkt door een dodelijk hindernissenparcours op te rukken. Andere keren is het aan jou of je voor een stealth- of een directere aanpak kiest. Een enkele missie is elke poging tot heimelijke tactieken bij voorbaat verloren en lijkt het alsof de makers willen demonstreren dat ze ook het traditionele shootergenre onder de knie hebben. De kwaliteit van deze scènes is eerder wisselvallig, maar ze zijn kort genoeg om de algemene positieve indruk niet omlaag te halen. In tegenstelling tot de vorige edities mag er deze keer dus ook regelmatig voluit worden gegaan met explosieve, rechttoe rechtaan vuurgevechten.
Grafisch breekt Ghost Recon Future Soldier geen potten en soms lijkt het wel alsof de game je dwingt om de spelwereld via speciale camera’s en kijkers in te staren. Anderzijds passeer je wel langs een paar indrukwekkende decors waarin het altijd leuk sluipen of knallen is. Ach, de game wint zeker geen schoonheidsprijs, maar het laat zich ook niet op technische slordigheden betrappen; eenmaal ‘in’ de missie, is de missie alles wat telt. Je computergestuurde teamleden gedragen zich slim genoeg om er niet op te hoeven babysitten. Je hoeft zelfs geen orders te geven. Dat neemt een tactische laag die de voorgangers wel boden weg, maar die wordt elders gecompenseerd. De game is echter gemaakt om in coöperatieve modus doorheen te gaan. Samen met drie andere goed op elkaar ingespeelde strijdmakkers door de hele campagne spelen, tilt de beleving immers naar een hoger en vooral herspeelbaarder niveau. De mix van geduld en spektakel wordt iets minder geslaagd doorgetrokken naar het competitieve multiplayerfront, of de nogal inspiratieloze Survival-modus.
