Review: Mario Tennis Open

[related_article id=”160734″] Leuk, maar gebrek aan innovatie

Nintendo wil zijn populaire gamepersonages graag met iedereen delen, en dat in zoveel mogelijke games. Het gevaar loert om de hoek dat er flauwe afkooksels volgen, maar Nintendo heeft telkens wel een stevige greep kunnen behouden op alle games waar Mario in de titel staat. Mario Tennis Open is opnieuw zo’n game die het prima doet, maar in de loop der jaren te weinig heeft toegevoegd aan de serie. Mario Tennis Open speelt op safe, en dat valt direct op als je een van de voorgaande Mario Tennis-games hebt gespeeld. Dat is daarom geen slecht punt, maar een beetje innovatie is hier wel op z’n plaats. De singleplayercampagne is tamelijk saai omdat er in feite geen verhaal is verweven in het geheel. Je speelt enkele toernooien om andere toernooien vrij te spelen met een hogere moeilijkheidsgraad, en daarmee vat je eigenlijk alles samen. Er zijn nog enkele uitdagende minigames, waaronder een heel leuke waar je doorheen bepaalde klassieke Super Mario Bros-levels tennist, maar helaas zijn ze de meeste veel te kort. Gelukkig is er online multiplayer aanwezig, maar deze keer lang niet zo uitgebreid als in Mario Kart 7. Gewoon wedstrijden online spelen in quickmatch, en daarmee is de kous af.

Nintendo hecht veel belang aan gameplay, en dat is niet anders bij Mario Tennis Open. Naast de klassieke tennisslagen zou Mario Mario niet zijn om daar enkele exotische moves aan toe te voegen. Superslices met een nooit gezien effect of superdropshots die amper opbotsen, het vergroot de uitdaging aanzienlijk. Wat we wel missen, zijn de iconische power-ups, zoals de paddenstoel of de vuurbloem van Mario, maar ook de bekende schilden en bananenschillen. Die elementen hadden Mario Tennis Open nog zoveel leuker kunnen maken.