Review: Lollipop Chainsaw
[related_article id=”160734″] Meer dan alleen maar gratuit geweld
De voormalige highschool van überbimbo Juliet Starling wordt overspoeld door zombies en ander onwelriekend tuig. De onvervaarde blondine wringt haar wulpse vormen nog een keer in haar cheerleaderpakje, grijpt haar trouwe kettingzaag en stort zich in een zes uur durende orgie van bloed, gore, opzwepende gitaardreunen en weinig dubbelzinnige dubbelzinnigheden. Dit is ‘Buffy The Vampire Slayer’ zoals gezien door dezelfde Japanse bril die dat land een twijfelachtige fixatie op schoolmeisjes aansmeerde. Dit is de game die de zestienjarige Quentin Tarantino had willen verfilmen, maar waar hij op zijn zeventiende al overheen gegroeid was. Toegegeven, Lollipop Chainsaw gaat over sterke vrouwen. Mannen zijn gereduceerd tot slachtvee, met uitzondering van het nog pratende, lichaamloze hoofd van Juliets vriendje. Op papier pure girlpower, in de praktijk vooral een game voor jongens van 16 (ook al staat er 18+ op de verpakking) tot 66. Niets verkeerds mee.
Je houdt van dit soort puberaal spektakel of het laat je koud. De ene gamer zal zich urenlang grijnzend vermaken met deze felkleurige popcorngenocide die aan de lopende band seksuele toespelingen of verwijzing naar horror- en mangaklassiekers spuit. Andere gamers zullen het allemaal wat te oppervlakkig vinden, zowel wat de plot als de gameplay betreft. Neem alsjeblieft geen aanstoot aan het gratuite geweld in Lollipop Chainsaw. Wie dit wel te ernstig neemt, moet eerst een paar andere, persoonlijke problemen adresseren.
