Crysis 3: vlees noch vis

In de voorgaande games uit deze hoog scorende shooterreeks ging je een buitenaardse invasiemacht te lijf. Eerst op een door Noord-Korea betwist eiland, daarna in de verticale grootstadsjungle van Manhattan. Met succes. De aliens werden geneutraliseerd, waarna voor alle veiligheid wat overbleef van New York onder een krachtschermkoepel werd opgeborgen.

Reünie

Meer hoef je over die voorgangers niet te weten wanneer je een kwarteeuw later die koepel binnenstapt. Daar wacht je een reünie met dezelfde aliens en dezelfde tot de tanden bewapende paramilitaire organisatie.

De formule uit de vorige games is grotendeels behouden gebleven en eerder verbreed dan verdiept. De speler staat er opnieuw helemaal alleen voor, maar kan tegenover het numerieke overwicht van de vijand het wapen in de strijd gooien dat elke Crysis-game van de concurrerende shooters onderscheidt: het Nanosuit. Dat is een strak zittend hightech pak dat hem toelaat om zich tijdelijk ofwel onzichtbaar ofwel quasi onkwetsbaar te maken.

Tweaks

Vergeleken met vorige Crysis-spellen is het Nanosuit niet echt veel krachtiger geworden. Aan jou om goede keuzes te maken bij het upgraden van je pak, om Crysis 3 geheel naar je eigen speelstijl te tweaken.

Dat lukt tamelijk goed, twee elementen gooien roet in het eten: domme tegenstanders en je superkrachtige boog. Deze boog is bijna altijd one-hit one-kill. Je krijgt negen pijlen, die je telkens kan terugnemen uit gedode vijanden. Maak je onzichtbaar, schiet iemand neer met een pijl, wacht tot de volgende het komt onderzoeken, en herhaal. Niet echt slim dus… Doorheen het spel heb ik bijna 1/3 van al mijn kills met de boog gedaan. Daar had ontwikkelaar Crytek beter nog wat tweaks doorgevoerd.

Stormram of panter

Crysis 3 ziet er bloedmooi uit en de omgevingen ademen, op het eerste gezicht, veel sfeer uit. Van zodra je enkele uren in het spel zit, heb je al snel door dat alles wat op elkaar lijkt. Hier en daar zit er wel een wauw-moment verstopt, maar meer ook niet.

Afhankelijk van de omstandigheden en/of je speelstijl beweeg je als een stormram of een sluipmoordende panter voorbij de oppositie. Ook de online component wordt nog meer dan ooit naar voor geschoven. En dat is maar goed ook, want de levensduur van de singleplayer  van Crysis 3 is eerder beperkt met een speeltijd van ongeveer acht uur. Ik heb me enkele uren kunnen bezig houden met de multiplayer, maar die is lang niet zo robuust vergeleken met andere grootheden zoals Battlefield 3 of Call of Duty. Leuk voor tussendoor, maar hiervoor koop je Crysis 3 waarschijnlijk niet.

Kortom: Crysis 3 probeert teveel te schipperen tussen de twee speelstijlen van de voorgaande spellen, en faalt om echt uitdrukkelijk op te vallen. Het luchtige verhaal geeft net genoeg motivatie om te blijven spelen, maar meer ook niet. Waar moet je wel van genieten? Die prachtige graphics! Zeker als je een stevige gamepc voor handen hebt, is een kwijlbakje nodig.