Een telefoon van bouwblokken: een utopie?

Een van de meest vervelende dingen van smartphones is dat ze vaak geen vervangbare batterijen hebben. Je kan het geheugen niet uitbreiden en als het scherm breekt, dan baat enkel nog een reparatie door specialisten. Wil je een betere camera, dan moet je een telefoon weggooien die voor de rest nog perfect in orde is.

De bedenkers met Phonebloks willen een duurzaam alternatief maken. Elk toestel bestaat uit een moederbord met voorgeboorde gaatjes waarop je al die modules kan inpassen, zoals een camera, batterij, wifi-module, opslag. Gaat er eentje stuk, dan vervang je enkel het blokje.

[related_article id=”160734″]

Het plan gaat verder dan repareerbaarheid. Je kan ook je telefoon naar smaak aanpassen. Je oma wil enkel bellen? Geef ze een telefoon die in plaats alle snufjes enkel een joekel van een batterij heeft. Ben je een fotografieliefhebber, dat pleur je er een grotere camera op. Onderstaand filmpje geeft een volledig idee van de plannen van Phonebloks.

Totaal onhaalbaar

Het concept klinkt leuk, maar voor een electronica-amateur als mezelf klinkt het vooral onmogelijk. Voor de overzichtelijkheid ga ik even al mijn bedenkingen op een rijtje zetten:

• Telefoons zijn op dit ogenblik zo klein omdat chips meerdere functies combineren. De 4G-chip kan ook alle andere verbindingstechnologieën aan. In veel gevallen kan de centrale chip ook gegevens van de camera en van de muziekspeler verwerken.
  Die integratie van meerdere functies in één chip zorgt ervoor dat een telefoon compact en energie-efficiënt wordt. Bovendien liggen de connecties op een optimale manier bij elkaar. Als je alles gaat ontdubbelen, moet je ook stroomvoorziening en gegevenstransmissie gaan ontdubbelen. Door met modulaire blokken met elk eigen circuits voor stroomvoorziening en gegevensbussen te gebruiken, ga je eigenlijk een enorme overhead in hardware voorzien.
  Voor meer uitleg over efficiënt design met multifunctionele chips, raad ik je aan de dissectie van een smartphone van 5 dollar eens te bekijken.
  
• Het moederbord moet zoveel verbindingen voorzien, dat het grootste deel er meestal toch ongebruikt bij ligt. Laat ons alleen al eens kijken naar de stroomvoorziening van elk blok. Hoe ga je mensen verhinderen van een gevoelige gegevenspin niet op een stroomvoorzieningscircuit aan te sluiten? En hoe ga je ervoor zorgen dat de cameragegevens probleemloos bij de geheugenchip gaan komen? Kan je echt al die gegevensbanen nu al voorzien? En als je alles op eenzelfde gegevensbus zou zetten zoals bij USB, moet die gegevensbus een manusje van alles zijn en is ze in vele gevallen niet gepast voor de functies die ze moet dienen.
• Je moet glazen bol hebben om toekomstige technologie te voorspellen. Er is immers geen enkele andere mogelijkheid om nu al ondersteuning in te bouwen voor een nieuw soort wifi of een nieuw videoformaat dat we nu nog geeneens kennen. En denk ook maar eens aan de verschillende antennes die daarvoor nodig zijn (en die vaak even hoog of breed zijn als de telefoon zelf).
• Een smartphone krijgt af te rekenen met de zwaarste omstandigheden, want hij zit in een zweterige en veel te strakke broekzak of is in vrije val op weg naar een plotse en zeer harde ontmoeting met de aardkorst. Twee vijsjes gaan heus niet alle blokjes bij elkaar houden als de telefoon een val maakt. En dan kan je je bouwdoos weer bij elkaar gaan rapen.
• Naast alle hardwareproblemen, kan ik ook nog een aantal zakelijke bezwaren bedenken. Gaan telefoonmakers en telecomoperatoren hieraan meewerken? Ze moeten immers afscheid nemen van mooie marges als telefoons langer zullen meegaan.

Phonebloks is een mooi concept, maar het idee komt allicht van mensen die geen kaas hebben gegeten van de ontwikkeling van elektronica. Als ik er geld moet op inzetten, dan zou erop gokken dat de telefoon nooit verder komt dan een Youtube-filmpje.