De zwanenzang van de telefooncel in cijfers

Proximus sluit deze week een hoofdstuk af: de laatste telefooncellen verdwijnen uit het straatbeeld. De dertig laatste telefooncellen krijgen een nieuw (cultureel of artistiek) leven. Daarvoor werd een wedstrijd georganiseerd.

Een wet van 21 maart 1991 richtte Belgacom op en legde toen onder meer de verplichting op om als universele dienstverlener te zorgen voor 14.000 openbare telefoons: 14 per 10.000 inwoners.

Aantallen

In 1985 waren er 11.343 openbare telefooncellen. Dit aantal groeide tot 14.709 in 1991, naar aanleiding van deze wet. In 1997 vernieuwde Belgacom alle telefooncellen, en dreef het aantal op tot 18.000 exemplaren in totaal. Dat was het hoogste aantal.

Met de opkomst van de gsm daalde het gebruik en tien jaar na de vernieuwing was het aantal al gehalveerd. Eind 2010 waren er nog 6.370 cellen. Toen ging het snel. Midden vorig jaar waren er nog  1.176. Begin dit jaar nog 600.

Gebruik

De neergang is opmerkelijk. Zeker que gebruik: in 1997 werd nog gemiddeld 15 uur per maand gebeld per telefooncel, in 2008 werd in de resterende cellen nog gemiddeld 16 minuten per maand gebeld.

In 2012 daalde het gemiddeld gebruik tot 14 minuten per maand; 50% van de toestellen werd minder dan 7 minuten per maand gebruikt. In 2013 was het gebruik gezakt, zelfs tot minder dan één gesprek per maand.

Wetgeving

De wetgever heeft de verplichtingen de laatste 15 jaar versoepeld: de munttelefoons (onderhevig aan vandalisme) mochten verdwijnen en naarmate de “penetratie” van de gsm toenam, daalde het verplichte minimumaantal openbare telefoons.

De wet van 2013 schafte de wettelijke verplichting volledig af. Proximus besliste toen om alle overblijvende telefooncellen weg te nemen. De laatste overblijvende cellen worden gebruikt voorb artistieke of culturele doeleinden. Proximus organiseerde hiervoor een wedstrijd.

Foto: Belgium Digital