Onderzoek wijst uit: videobellen is vermoeiend
Als er een gebeurtenis is geweest die het leven flink heeft opgeschud, dan is het wel de coronapandemie. Op kantoor werken was er plots niet meer bij: iedereen die kon, moest van thuis uit werken. Daardoor trokken videoconferingapplicaties als Microsoft Teams, Zoom en Webex een recordaantal gebruikers. Ook nu zijn videoconferenties nog steeds ongekend populair. Onderzoek wijst nu uit dat videobellen niet altijd een goed idee is.
In Scientific Reports verscheen een onderzoek dat de impact van al dat videobellen probeert te meten. De onderzoekers, aangesloten bij het Oostenrijkse onderzoeksprogramma Techno Stress, baseren zich daarvoor op zelf-gerapporteerde data: werknemers van over de hele wereld geven aan dat ze nadelige effecten ondervinden van al die online videogesprekken. De onderzoekers spreken over ‘videoconfercing fatigue’ (VCF) of videobelmoeheid.
Al het onderzoek over die videobelmoeheid speelde tot nu toe in op persoonlijke ervaringen van werknemers. De onderzoekers merkten bovendien op dat die onderzoeken het wel vaak over de oorzaken van overmatig videobellen hadden, maar dat de gevolgen ervan grotendeels buiten schot bleven. Met dit nieuwe onderzoek probeerden de onderzoekers dan ook vast te stellen welke gevolgen al die videoconferenties precies hebben op onze hersens.
Onderzoek bij studenten
Daarvoor werden 35 universiteitsstudenten aangesproken. Zij werden aangesloten op EEG-machines, zodat de onderzoekers hun hersengolven konden bestuderen. Eenmaal aangesloten mochten ze online een les van 50 minuten volgen. Een andere groep van universiteitsstudenten mocht dezelfde les volgen, maar was ook fysiek aanwezig in het leslokaal.
Op basis van die gegevens konden de onderzoekers berekenen hoe de proefpersonen op de twee situaties reageren. De proefpersonen moesten daarnaast ook een aantal taken uitvoeren waarmee hun aandacht gemeten werd en mochten aan het einde van de les aangeven hoe ze zich voelden.
Onderzoeksresultaten
De resultaten spreken voor zich: studenten die fysiek aanwezig waren in de les gaven over het algemeen aan dat ze blij en actief waren. Dat staat in schril contrast met wie de les online moest volgen: die studenten gaven aan veel vermoeider te zijn na het kijken van de les. De EEG-metingen lieten zien dat studenten achter de pc veel meer moeite moeten doen om hun aandacht bij de les te houden. Daardoor zijn ze veel vermoeider dan wie fysiek in de les zit – en dat kan je ook zien aan de hartslaggegevens van beide groepen, volgens de onderzoekers.
Met andere woorden: van videobellen wordt niemand blij, alleen maar meer vermoeid. De onderzoekers stippen wel aan dat hun onderzoek een aantal beperkingen telt. Zo is het maar de vraag of dit onderzoek ook van toepassing is op kantooromgevingen. De gemiddelde leeftijd van de respondenten bedroeg bijvoorbeeld iets minder dan 24 jaar. Er zijn weinig kantoren waar dat ook het geval is.
Daarnaast krijgen studenten die fysiek aanwezig zijn in de les ook met andere vormen van stress te maken. Ook reizen speelt natuurlijk een grote rol als het over telewerk of werk op locatie gaat. Het onderzoek houdt echter geen rekening met die factor.
