Review Huawei P9: spiegelreflex in je broekzak

Huawei zet met de P9 alles in op fotografie. De Chinese fabrikant ging een samenwerking aan met het gerenommeerde Duitse cameramerk Leica en pakte uit met niet één, maar twee cameralenzen op zijn nieuwe vlaggenschip. Niet als gimmick, maar wel om de fotokwaliteit naar eigen zeggen drastisch te verbeteren.

Is de camera van de P9 echt zo goed als Huawei beweert? En is de P9 op zich een goede telefoon voor zijn prijs? Ik onderwierp de smartphone de voorbije twee weken aan een grondige test, op zoek naar een antwoord.

Design

De P9 bouwt verder op het design van de Huawei P8, maar is meer afgerond aan de randen waardoor hij aangenamer in de hand ligt. De smartphone is beschikbaar in een aantal aluminium uitvoeringen, die verschillen in afwerking en kleur, maar bij ons zal alleen de grijze en zilveren variant beschikbaar zijn. Rond de camera zit een strook plastic om de antenneontvangst te verbeteren. De strook is afgewerkt met een subtiel lijnpatroon – dat op de redactie niet bij iedereen in de smaak viel – en afgedekt met glas. Dat detail keert ook terug aan de voorkant van het toestel, boven en onder het scherm dat door flinterdunne bezels wordt geflankeerd.

De opvallendste vernieuwing aan het design zit aan de achterkant van het toestel. Sinds Google ondersteuning voor vingerafdruksensors standaard heeft ingebakken in Android Marshmallow, zien we steeds meer smartphones die deze functionaliteit ondersteunen. De vierkante sensor van de P9 zit centraal bovenaan de smartphone, precies waar je wijsvinger natuurlijk rust als je het toestel in de hand houdt. Net als bij de Nexus 6P en Mate 8 is de scanner razendsnel en vooral ook erg accuraat, iets wat van de sensor in de Samsung Galaxy S7 niet gezegd kan worden.

Ook Huawei maakt met de P9 voor het eerst de overstap naar een USB-C-aansluiting. Alleen Samsung blijft nog trouw aan microUSB voor zijn vlaggenschip. De nieuwe USB-specificatie is sneller, flexibeler en toekomstgericht, maar door de nieuwe omkeerbare stekker zal je wel nieuwe kabels en adapters in huis moeten halen. Net als bij de concurrenten is het opslaggeheugen van de P9, dat standaard 32 GB bedraagt, opnieuw uitbreidbaar.

Scherm

Ik heb in het verleden al vaker lof uitgesproken over de schermen in Huawei’s toptelefoons, maar was een beetje teleurgesteld wanneer ik de P9 voor het eerst opstartte. De witbalans zat helemaal scheef, waardoor het scherm een gele schijn had. Dat werd enkele dagen later gelukkig verholpen met een software-update. Haal je de P9 in huis, dan zal je die update wellicht meteen na de eerste opstart krijgen voorgeschoteld. Na de update zat de witbalans wel goed, al toont wit op het scherm van de P8 in een rechtstreekse vergelijking nog net iets zuiverder, maar dan ben ik aan het muggenziften. Overigens kan je de kleurtemperatuur van je scherm ook handmatig aanpassen in de instellingen.

Huawei blijft vasthouden aan een Full HD-resolutie voor het 5,2 inchscherm en is daarmee de enige grote fabrikant die nog niet de sprong heeft gemaakt naar WQHD voor zijn vlaggenschip. Full HD is meer dan voldoende voor een scherm van dit formaat, je zal geen pixel bespeuren en het heeft bovendien een positief effect op de batterij. Maar met het vooruitzicht van Huawei’s eigen virtual reality-bril, die onder meer met de P9 zal samenwerken, had een hogere resolutie zeker interessant geweest. Benieuwd of ook Huawei bij zijn volgende toestel dus toch de sprong naar WQHD zal maken.

Prestaties

De P9 draait op Huawei’s high-end Kirin 955-processor, in combinatie met 3 GB RAM. Er bestaat ook een variant met 4 GB RAM en 64 GB opslagruimte, maar die zal bij ons niet op de markt komen. Dat is een beetje jammer, aangezien de voornaamste concurrenten wel allemaal standaard 4 GB RAM aan boord hebben. In praktijk heb je op dit moment voldoende aan 3 GB, maar de realiteit is dat apps jaar na jaar meer van je smartphone vereisen. Je zal dus sneller tegen de limiet van je toestel aanlopen dan bij de concurrentie.

De Kirin 955 is een lichtjes overklokte versie van de Kirin 950 in de Mate 8 en hoeft wat pure rekenkracht betreft niet onder te doen voor de Exynos 8890 van Samsung of de Snapdragon 820 die je onder meer in de HTC 10 en LG G5 terugvindt. Wat grafische kracht betreft, schiet de gpu in de Kirin wel duidelijk tekort, zo bleek al in de review van de Mate 8 en ook in onze uitgebreide hardwarevergelijking van de drie strafste mobiele chipsets. Wie dieper wil ingaan op technische details en benchmarks verwijs ik graag door naar dat artikel. Ik beperk me hier tot de prestaties bij dagelijks gebruik.

In praktijk is de P9 krachtig genoeg voor alles wat je vandaag met een smartphone zou willen doen. Apps openen prompt en ik kon de telefoon tijdens mijn testperiode geen enkele keer op een hapering betrappen. De zwakkere gpu zou misschien doen vermoeden dat het spelen van spelletjes niet veel soeps is, maar ook dat valt mee dankzij de lagere schermresolutie. Minder pixels betekent dat er ook minder kracht nodig is om die allemaal aan te sturen. Wat me wel opviel is dat de P9 door zijn dunne profiel snel warm wordt bij intensief gebruik. Gelukkig koelt hij ook snel weer af, zodat ik het niet echt als storend ervoer.

De 3.000 mAh-batterij is groot genoeg zodat je het een volledige dag kan uitzingen op één batterijlading. Ik kwam tijdens mijn testperiode bijna nooit in de problemen, maar moest de smartphone op het einde van de dag wel altijd aan de lader hangen. In onze batterijtest kwamen we uit op iets meer dan 6 uur, wat eerder een gemiddeld resultaat is. De Samsung Galaxy S7 heeft een even grote batterij, maar haalt daar 8,5 uur uit. Om meer uit je batterij te halen, kan je de Full HD-resolutie naar een gewone HD-resolutie schalen, maar het verschil is miniem.

[related_article id=”179171″]De prestaties van de Huawei P9 zijn gebalanceerd en in verhouding met de prijs die je voor het toestel betaalt. Hoewel de P-reeks elk jaar een beetje duurder lijkt te worden, ligt het prijskaartje van de P9 nog altijd een flink stuk onder dat van concurrerende vlaggenschepen. Het compromis dat je daarvoor maakt, is dat je op termijn sneller tegen de technische limieten van de smartphone zal aanlopen.

Camera

Het belangrijkste element van de P9 is natuurlijk de camera, of eigenlijk camera’s. De samenwerking met Leica schept hoge verwachtingen. De Duitse camerabouwer had zijn hand in de ontwikkeling van de lenzen en de camerasoftware, maar de 12 megapixelsensors zijn afkomstig van Sony. In een eerder artikel ging ik al dieper in op hoe het systeem met de dubbele camera achteraan precies werkt. Door de combinatie van een RGB-sensor en een monochrome sensor, kan de P9 veel meer informatie verzamelen om een betere fotokwaliteit af te leveren, ook bij  mindere lichtomstandigheden.

Hoe zich dat in de praktijk vertaalt, kan ik het beste aantonen met onderstaande foto’s die ik tijdens de voorbije twee weken met de P9 heb gemaakt.

De dubbele camera biedt erg mooie resultaten, maar blinkt toch vooral uit bij portretfoto’s of detailopnames. Dan kan je met de scherptediepte spelen voor een bokeh-effect dat je normaal alleen met een spiegelreflexcamera kan bereiken. Sommige enkele camera’s kunnen dit softwarematig nabootsen, maar het is omslachtiger en het resultaat van de P9 zal gewoonlijk beter zijn. Een leuke functie is dat je de scherptediepte op een foto achteraf kan manipuleren, vergelijkbaar met de lichtveldcamera van Lytro. Ook zwartwitbeelden zijn erg knap, dankzij de expertise van Leica.

De twee camera’s zouden ook moeten helpen bij mindere lichtomstandigheden, en dat lijkt te kloppen. Op een smartphonescherm zien foto’s in het donker er nagenoeg net zo goed uit als die van de Samsung Galaxy S7, waarvan de camera erg goed presteert bij weinig licht. Wanneer je de foto’s op volledige resolutie bekijkt, toont de S7 wel meer afgelijnde details en kleur door een zware softwarebewerking. Bij de P9 zijn sporen van een softwarematige nabewerking veel minder aanwezig, zodat het beeld zuiverder is, maar minder afgelijnd. Persoonlijk verkies ik hier de foto’s van de P9, maar de meeste mensen zullen hun foto’s alleen maar op het kleine smartphonescherm bekijken en dan is er tussen beide toestellen amper een verschil.

De camera-app is erg uitgebreid en laat toe om zowel automatisch als volledig manueel te fotograferen. Daarnaast kan je kiezen tussen verschillende foto- en videomodi voor onder meer monochroom, panorama, time-lapse, HDR en slow-motion. De lettertypes in de app werden van Leica overgenomen en ook het typische klikgeluid wanneer je de sluiter indrukt werd geleend van het Duitse cameramerk. Een leuk detail voor de liefhebber.

Filmen in 4K ontbreekt jammer genoeg, hoewel dit bij de andere vlaggenschepen ondertussen wel gemeengoed is. De P9 kan filmen in 1080p aan 60 of 30 frames per seconde, of in 720p aan 120 frames per seconde.

De selfiecamera aan de voorkant schiet foto’s in 8 megapixels en beschikt over de voor een Chinese smartphone obligate beautify-filter. Bij ons is de functie eerder een gimmick, maar in Azië is het serious business. Je kan voortaan zelfs een ‘perfect selfie’-profiel instellen waarin je aanpassingen (grotere ogen, een smaller gezicht…) kan bewaren om op al je selfies toe te passen.

Software

De P9 draait op Android 6.0 Marshmallow, met daarover Huawei’s eigen software EMUI 4.1. Hoewel die grafische schil niet van de lichtste is, draait ze zonder problemen op de P9. Uiterlijk doet de software sterk denken aan iOS van Apple, met onder meer de afwezigheid van een app drawer. Al je apps staan op het hoofdscherm, ook apps die je niet gebruikt maar ook niet kan verwijderen. De rasechte Androidliefhebber zal daar wellicht problemen mee hebben, maar kent ook de nodige trucjes om daar een mouw aan te passen. Voor wie de overstap van iOS maakt of verdwaalt in de mogelijkheden van Android, kan EMUI een verademing zijn.

Persoonlijk ben ik niet zo’n fan van het uiterlijk van EMUI, maar wel van de onderliggende functionaliteit. Huawei biedt heel wat extra instelmogelijkheden die nu nog niet in Android te vinden zijn, maar in veel gevallen wel gepland staan voor Android N, dat later dit jaar wordt gelanceerd. Zo heb je meer controle over geheugen- en batterijverbruik van je apps, en is ook het bestandsbeheer een stuk beter dan in standaard Android. De meeste van deze functionaliteit zit verstopt onder ‘Geavanceerde instellingen’, zodat een minder technische gebruiker er niet door van zijn melk wordt gebracht.

Naast een groot aantal systeemapps van Huawei zelf, wordt ook erg veel bloatware meegeleverd, en dat is jammer. We telden bijna 20 apps, gaande van games, over een mobiel kantoorpakket en social media, tot zelfs een reisapp. Gelukkig zijn die applicaties wel allemaal te verwijderen en dat is dan ook het eerste wat ik deed nadat ik de smartphone voor het eerst had opgestart.

Conclusie

Huawei levert met de Huawei P9 een gebalanceerde telefoon af die uitblinkt op vlak van fotografie dankzij de dubbele camera en de samenwerking met Leica. De specificaties zijn iets bescheidener dan bij de vlaggenschepen van de concurrentie, maar de P9 kan bij dagelijks gebruik zonder problemen zijn mannetje staan en is bovendien een stuk goedkoper.

Het zachtere prijskaartje doet de compromissen die je moet maken al snel vergeten, zeker wanneer je kijkt naar de straffe smartphonecamera die je er voor in de plaats krijgt.