Godfall review: repetitieve, maar vermakelijke zwaardgevechten

In de PlayStation-exclusive Godfall kruip je in de rol van Orin, een Valorian die diens kwaadaardige broer wil stoppen van het uitvoeren van een ritueel. De met een wolvenkop gepantserde Macros wil namelijk een god worden, zelfs als dat betekent dat het universum daardoor wordt vernietigd.

Een familievete is niet het meest originele verhaal dat je kunt bedenken, maar het biedt jou als speler in ieder geval een doel om de missies te doorlopen. Dat is iets wat na het voltooien van de main story (na zo’n 11 uur speeltijd) en het bereiken van de end-game enigszins lijkt te ontbreken. Waar Godfall dan wel weer in uitblinkt is het goed uitgewerkte combat-systeem. Later meer hierover.

Orin is geen ontzettend goed uitgewerkt personage, wat in lijn ligt met de wat simpele verhaallijn. Hoewel Orin in eerste instantie een man lijkt te zijn, kun je er ook voor kiezen om het verhaal als vrouw te vervolgen. Je kunt dit tussen de missies door wisselen door een andere Valorplate aan te trekken. Toch had een mannelijke stem voor mij de voorkeur, al is het maar omdat deze ontzettend veel op die van acteur Liam Neeson lijkt – al ben ik er vrij zeker van dat hij het niet daadwerkelijk is.

Looter-slasher

Godfall is een third-person looter-slasher van de relatief kleine ontwikkelaar Counterplay Games. Door missies te doorlopen verdien je steeds betere loot, zoals je dit waarschijnlijk kent van andere games van uitgever Gearbox (Borderlands). Het overdoen van missies (op een hogere moeilijkheidsgraad) verbetert de loot die je ontvangt.

Het hoofdverhaal bestaat uit drie verschillende gebieden (Earth, Water, Air) waar je hordes vijanden tegenkomt en uiteindelijk een baas moet verslaan. Op deze anders uitziende locaties verzamel je grondstoffen en Valorplate Cores, waarmee je nieuwe Valorplates kunt unlocken. Na het verslaan van de bazen in missies verdien je Sigils van dat gebied. Als je hier genoeg van hebt bemachtigd, kun je de hoofdbaas van die locatie vrijspelen en ertegen te strijden.

Na het uitspelen van de main story krijg je toegang tot de Dream Stones. Deze beginnen met drie rondes aan vijanden die moeten worden verslagen, voordat je doorkunt naar de eindbaas die wat moeilijker zal zijn dan de vorige keer dat je deze tegen het lijf liep. Onderweg verzamel je buffs en betere loot. Als je eindelijk de laatste vijand doodt, kun je doorgaan naar de volgende Dream Stone.

Door dit te doen zal je van level 30 naar level 50 raken na het verslaan van de eerste negen Dream Stones. Daarna worden de resterende negen Dream Stones ontgrendeld, alsook het tweede endgame-gedeelte van Godfall: de Ascendant Tower of Trials. Spelers moeten hierbij een oneindige toren beklimmen waar steeds betere, zeldzame loot te bemachtigen is.

Hoewel het klinkt alsof er enorm veel te doen is, wordt hetgeen dat je doet al snel repetitief. Je kunt Godfall met vrienden spelen, maar er is geen (grote) verzamelplek waar Valorians over de hele wereld samenkomen om op te scheppen over hun net verkregen zeldzame armor, zwaard of skin. Er zit veel potentie in deze game, maar het gebrek aan noodzaak om te grinden zorgt ervoor dat je bij het bereiken van de end-game het plezier om verder te spelen al snel verliest.

Beter goed gejat

De PS5-launchtitel kijkt veel af bij andere populaire games, zoals Destiny 2 en God of War. Dat is niet per definitie erg (beter goed gejat, dan slecht verzonnen), maar het weet er niet in te slagen om dezelfde voortreffelijke game-ervaring te bieden. In sommige op loot gebaseerde games is het niet erg om dezelfde missie keer op keer opnieuw te doen om een betere uitrusting te verdienen. In Godfall is deze repetitieve aanpak jammer genoeg wat vermoeiend.

De art style van de wereld en bepaalde gamemechanics kennen redelijk wat gelijkenissen met de zojuist genoemde titels. Als Destiny een DLC zou krijgen waarbij de geweren zijn ingeruild voor zwaarden, zou Godfall hier zeker voor door kunnen gaan. Om sommige ‘puzzel’-kisten te openen moet je jouw schild drie keer ergens tegenaan gooien, zoals Kratos met zijn bijl in God of War. Ook de finishing move op tegenstanders lijkt hier rechtstreeks te zijn gekopieerd.

De fantasiewereld genaamd Aperion ziet er indrukwekkend en kleurrijk uit. Het is een next-gen waardige titel als het gaat om de grafische weergave en de soepele beelden, maar ook hier is er wel een beetje sprake van overkill. Het armor van je personage is wat aan de overbelichte kant en ook je schild glimt ontzettend. Alles om de boel flink op te poetsen. Het lijkt erop dat Counterplay Games iets té hard zijn best probeert te doen. Less is more, Counterplay.

Over de soepele beelden gesproken. In het algemeen draait de game ontzettend soepel op de fantastische hardware van de PS5. Toch zijn er momenten waarop enorme framedrops plaatsvinden, zoals bij het openen van kisten en de loot die verslagen vijanden droppen. Dit is toch wel schadelijk voor de ervaring, vooral als het zo nu en dan tijdens gevechten plaatsvindt. Hopelijk wordt dit door de ontwikkelaars snel opgelost door middel van een software-update.

Combat

Het aangaan van gevechten met verschillende wapenklasses zorgt voor afwisselende combat. Je kunt bijvoorbeeld kiezen uit longsword, dual blades, polearm, warhammer of greatsword. Afhankelijk van het wapen naar keuze, kun je verschillende aanvallen en combinaties uitvoeren. Ieder wapen heeft twee wapentechnieken. Zo kun je met de Southern Technique van de polearm een speer vanaf afstand naar een tegenstander werpen. Bij de Northern Technique springt het personage in de lucht, waarna het wapen in de grond wordt gestoken en schade aanbrengt aan alle vijanden in de buurt.

De balken van deze speciale aanvallen moet je eerst vullen voordat je deze kunt gebruiken. Dit doe je onder meer door middel van normale aanvallen en het blokkeren van inkomende aanvallen. Je kunt toffe combo’s creëren door veel snelle aanvallen te landen, hierdoor loopt de SoulShatter van enemies op. Door vervolgens een heavy attack uit te voeren explodeert deze vijand, ongeacht hoeveel health deze nog over heeft.

De implementatie van de haptische feedback van de DualSense-controller is enorm goed. Wanneer je met je zwaard zwaait, voel je de trillingen van de ene naar de andere kant van je controller bewegen. Dit zorgt voor de ultieme immersieve ervaring. De 3D-audio laat echter wat te wensen over. Zo hoorde ik voetstappen veel sterker in de linker oorschelp. Hierdoor kwam de richting van het geluid gevoelsmatig niet overeen met wat je zou verwachten.

Eindoordeel

Godfall is een typische launch titel van de PS5 die het spelen meer dan waard is, maar te veel probeert iets te zijn wat het niet is. Grafisch is alles tiptop in orde. In combinatie met de haptische feedback van de DualSense-controller biedt het een ultieme onderdompeling in een game. Als de framedrops in een toekomstige update worden verholpen, is er grafisch helemaal niets meer op te merken aan de game. De combat is erg bevredigend en goed geïmplementeerd. Waar Godfall de plank misslaat zit hem echter in het ‘looter-slasher’-gedeelte. Van de noodzaak om te grinden ontbreekt ieder spoor.