Google stuurt datacentra voor AI de ruimte in
Het is geen geheim dat AI, en dan vooral de datacentra die het aandrijven, enorm veel energie vragen. Qua gevolgen mag je de CO2-uitstoot niet onderschatten. Dat probleem wil Google aanpakken met Project Suncatcher door datacentra als satellieten in een baan rond de aarde te sturen. Die zouden energie krijgen van de zonnepanelen die erop geïnstalleerd zijn. In de ruimte kan de opbrengst van zonne-energie tot acht keer hoger zijn, zodat er minder nood is aan batterijen. Daarom zouden de satellieten synchroon met de zon mee zweven.
Testen op duurzaamheid
De satellieten zouden voorzien zijn van Googles eigen AI-chips, die het Tensor Processing Units noemt. Fysieke glasvezelkabels worden vervangen door optische vrijeruimteverbindingen (free-space optical link). Die draadloze communicatietechnologie gebruikt uiteraard geen kabels maar licht om data te versturen.
Zo’n TPU zou in de ruimte wel heel wat straling te verduren krijgen. Volgens tests zouden de huidige Trillium-chips (zie foto bovenaan) daar voldoende tolerant tegen zijn om een ruimtemissie van vijf jaar te overleven. Uiteraard moet de verbinding tussen satelliet en aarde voldoende snel lopen. Daarom zouden de satellieten in een dichte formatie moeten blijven. Het gaat dus duidelijk niet om één satellietje in een simpele baan rond de aarde.
Niet veel duurder dan datacenter op aarde
Zo kom je automatisch bij het financiële aspect van de lancering van een hoopje satellieten in de ruimte. Volgens analyses van Google zou de kostprijs tegen het jaar 2035 ruwweg vergelijkbaar zijn met datacentra zoals we die nu kennen.
Deze plannen heeft Travis Beals, senior director bij Paradigms of Intelligence (een onderzoeksteam binnen Google), voorgesteld in een wetenschappelijk artikel. Toch is het geen pure science-fiction. Daarvoor werkt Google samen met Planet om tegen 2027 een studiemissie te lanceren met twee prototypes van deze satellieten. Die test moet duidelijk maken of de TPU’s het zullen overleven en of de optische verbindingen voldoende sterk en snel zijn om machinaal leren te ondersteunen. In een later stadium zou het dan kunnen dat de satellieten een andere vorm aannemen, maar dat zal afhangen van het opschalen en de integratie van de verschillende componenten in de loop der jaren.
