De cruciale switch die Nintendo redde
Ooit leek het Nintendo allemaal voor de wind te gaan. Quasi in elke huiskamer was er een Nintendo Wii te vinden en op familiefeestjes hadden de kleinkinderen steeds trouw hun Nintendo DS op zak. Op de golf van dat momentum introduceerde de Japanse gamegigant destijds de Wii U. Wat een succesvolle opvolger voor de Wii moest worden, werd het begin van een stormachtige tijd voor het bedrijf. Nu de storm lijkt gekeerd te zijn en Nintendo terug het elan van weleer heeft teruggevonden, kijken we terug op de switch die alles deed kantelen voor het bedrijf.
Wii wie?
De Nintendo Wii hoef je aan niemand uit te leggen. De console verscheen in december 2006 en deed met zijn innovatieve concept de gamewereld op zijn grondvesten daveren. In huiskamers werd ongegeneerd een virtueel balletje geslagen en in rusthuizen zorgde digitaal bowlen voor heel wat vertier. Het was een naadloze uitwerking van de utopische bedrijfsfilosofie: fun brengen voor alle leeftijden (en het kind in volwassenen terug naar boven brengen). De Wii werd geliefkoosd door jong en oud en zette Nintendo op een wolk. Terwijl de andere aanwezigen in de consolegeneratie, met name de PS3 en Xbox 360, vooral inzetten op stoere games en krachtige hardware was dit voor Nintendo bijzaak. Met de Wii gingen ze voor een toegankelijk systeem dat met zijn intuïtieve besturing alle doelgroepen aansprak, ook de groepen die nog nooit eerder hadden gegamed. Dit recept lag aan de basis van de grote populariteit die de console genoot.
Tekortkomingen
In 2011 werd door de afzwakkende verkopen duidelijk dat de Nintendo Wii op het einde van zijn levenscyclus was. Tijdens de E3-beurs van 2011 kondigde Nintendo vervolgens diens opvolger aan: de Wii U. Het meest opvallende was de GamePad, een soort tablet die als tweede scherm kon fungeren bij games. Tevens konden sommige games integraal op de GamePad gespeeld worden zolang deze in de nabijheid van de console bleef. De aankondiging riep echter meer vragen dan enthousiasme op. Vooral door de naamgeving (die tevens klonk als een sirene) was het niet duidelijk of het hier om een volledig nieuwe console ging of een (optionele) toevoeging voor de Nintendo Wii. Bovendien was er een tweede grote tekortkoming; een schrijnend gebrek aan noemenswaardige launch titles. Waar de Nintendo Wii meteen bij release games zoals The Legend of Zelda: Twilight Princess en Wii Sports had, kreeg de Wii U Nintendo Land, een game die nooit kon overtuigen.
Negatieve spiraal
De enige bekendmaking die op wat enthousiasme kon rekenen was de third-party support. Dit hield in dat andere ontwikkelaars (zoals Ubisoft) een akkoord hadden met Nintendo om hun games ook op de Wii U uit te brengen. Zo zagen we bijvoorbeeld games zoals Assassin’s Creed III en Call of Duty: Black Ops II de revue passeren op de console. Deze games waren echter ook beschikbaar op andere consoles en zonder echte ‘system sellers’ van Nintendo’s hand waren mensen niet te overtuigen om de console in huis te halen. Tot overmaat van ramp haakten de eerder genoemde third-party ontwikkelaars ook af wegens het gebrek aan interesse bij gamers. Zo kwam de Wii U in een negatieve spiraal die ze nooit meer hebben kunnen rechttrekken. In het eerste kwartaal van 2014 boekte Nintendo zelfs een verlies van zo’n slordige 335 miljoen euro. Er was een drastische switch nodig en dat nam het bedrijf behoorlijk letterlijk.
Uit de comfortzone
We zagen een Nintendo die we nog niet eerder hadden gezien. Het bedrijf brak volledig uit zijn comfortzone door Mario naar smartphones te brengen met Super Mario Run. Zo was het geliefkoosde iconische personage plots voor iedereen toegankelijk. Met zijn prijskaartje van 10 EUR behoorde de game echter tot de duurdere in de App Store. Gebruikers knapten hierop af en de game verkocht minder goed dan Nintendo had ingecalculeerd. Een andere smartphonegame van Nintendo was echter wat minder bescheiden in zijn succes: Pokémon Go. Nintendo verkende de mobiele markt, zag dat het goed was en verlengt er zijn verblijf met op moment van schrijven nog heel wat andere mobiele titels in de pijplijn.
Na de Wii U was er een drastische switch nodig en dat nam Nintendo behoorlijk letterlijk
De broodnodige switch
Wat Nintendo beslist terug op het juiste spoor zette, was de Nintendo Switch. De console die in 2017 werd uitgebracht is een hybride tussen een handheld en console en is alles wat de Wii U had moeten zijn. Met The legend of Zelda: Breath of the Wild zette Nintendo reeds bij release een system seller pur sang neer en ook voor de maanden na release stonden er wat stevige titels op de planning. Het feit dat je thuis op een grote tv een game kon starten om vervolgens je console uit zijn dock te halen en de game verder te spelen op verplaatsing sprak tot de verbeelding. De Nintendo Switch verwierf reeds na 10 maanden de titel van best verkopende console in de VS aller tijden. De stevige lineup qua games en de grote tegenwoordigheid van third-party games zoals Doom en Skyrim liggen vanzelfsprekend voor een groot deel aan de basis van diens succces, maar ook de marketing rond de console was goed uitgedacht. Al bij de eerste trailer was het voor iedereen duidelijk dat het een nieuw systeem betrof dat de grens tussen een handheld en thuisconsole deed vervagen.
Op het goede spoor
Nintendo lijkt weer op het goede spoor te zitten. De toekomst lijkt vooral een interessante kruisbestuiving te brengen tussen smartphone en de Switch. Het eerste wapenfeit van deze samenwerking wordt de Pokémon: Let’s Go serie die gaat samenwerken met de Pokémon Go app. Voor de rest is het koffiedik kijken wat Nintendo nog in petto heeft. Zolang het bedrijf trouw blijft aan zijn waarden en filosofie is er echter weinig reden tot paniek.
