One Laptop Per Child
Enkele jaren geleden haalden Belgische politici het wereldnieuws door hun ijver om als een van de eersten ‘open source’ te verplichten in de overheidsdiensten. Niet gehinderd door enig dieper inzicht geloofden enkelen dat België zich kon ontwikkelen tot hét wereldcentrum van open source om zo honderden nieuwe jobs te creëren. Anderen waren gedreven door profi leringdrang, of erger nog, door puur anti-Amerikaanse ideologie.
Eén politieke partij dreef het zo ver openbron te promoten aan de hand van de videoclip waarin Bill Gates onder handen genomen wordt door een Belgische taartengooier!
Wel, dames en heren politici, hier presenteer ik u een écht waardevol doel, op kortere termijn niet oplosbaar door de marktwerking: hoe alle kinderen in de derde wereld voorzien van een universeel (e)- schoolboek dat jaren meegaat? Voor 100$ per kind? U heeft het begrepen, dit is een pleidooi voor sterke steun aan het OLPC-project (One Laptop Per Child) van MITguru Negroponte. Een ‘schoolboek’ met een scherm dat leesbaar is in volle zonlicht, met WiFi, met vier USB-poorten en met een ‘zwengeltje’. Door snel, en op grote schaal, dit project te boosten, kan België aanzien verwerven. Niet alleen op de internationale IT-scene, maar ook op het vlak van ontwikkelingshulp.
Waarom zou men dit nobel doel niet overlaten aan gerecycleerde pc’s? Het gaat hier om een dringende nood aan miljoenen laptops… en zo’n OLPC is nu eenmaal bij massaproductie goedkoper bij de eindgebruiker te krijgen dan pc’s die ‘manueel’ moeten worden gerecycleerd. Of moet er niet eerst voor drinkbaar water gezorgd worden? Inderdaad, het gaat hier over een én én benadering. Het ‘rijke’ Westen heeft aan de derde wereld beloofd om er 0,7% van ons bbp te investeren. Dus én drinkbaar water én ‘schoolboeken’. Waarom geen campagne lanceren: ‘Eén laptop voor de prijs van twee’. Eén voor eigen gebruik en één die wij doneren aan bijvoorbeeld Zwart Afrika. En de overheid die er nog een derde apparaat aan toevoegt, als tastbaar gebaar dat wij werk te maken van onze 0,7% belofte.
Allemaal boter aan de galg voor een verdere economische ontwikkeling van Afrika? De ‘mentaliteit’ van onze sub-Sahara broeders zou er niet naar zijn om harder te werken en zich economisch te ontwikkelen? Wel, de proliferatie van de gsm in Afrika geeft voeding aan de opinie van steeds meer economisten en filosofen, dat hun gebrek aan inzet eerder haar oorzaak vindt in omstandigheden dan in hun mentaliteit.
Ook zij willen vooruitkomen en voor hun kinderen een toekomst uitbouwen. De optimistische benadering van voornoemde economisten en filosofen is: Geef de mensen meer kansen om te leren – met OLPC – en ze zullen ze ook grijpen. Al gemerkt hoe gemakkelijk zij tot consumptie aangespoord kunnen worden? Hoe ook zij streven naar luxe, hoe ijdel zij zijn? Belangrijke motivaties om harder te werken, niet enkel bij ons maar ook in Zwart Afrika.
Wij moeten wel voorkomen dat enkelingen in het staatsapparaat de hand leggen op onze hulp en die voorbehouden voor hun achterban. Om hun eigen machtspositie te bestendigen. Ook hier zijn positieve ontwikkelingen gaande. In Tsjaad, onder leiding van een projectleider (ExxonMobil) gaan de oliegelden niet naar de machthebbers maar naar een rekening in Londen. Een comité van negen onafhankelijke personen beslist hoe de oliegelden prioritair geïnvesteerd worden in publieke infrastructuur zoals gezondheidszorg, onderwijs en … drinkbaar water. Alle hens aan dek, politici, én voor het goede doel, én voor ons aanzien in de wereld én voor de ontwikkeling van een nieuwe markt ook, voor onze ‘dure’ producten.
Karel Uyttendaele was in een vroeger leven directeur bij Agoria en bij HP en kabinetschef van de Staatssecretaris voor Informatisering van de Staat.
