Review: Heavy Rain
[related_article id=”160734″] Filmgame
De grote vraag die overblijft rond Heavy Rain luidt natuurlijk: is het een game die speelt als een film of is net andersom? Voor iedereen die het wil weten: Heavy Rain noemen wij graag een film die als een game speelt. Helemaal anders dan alle games die we eerder in handen hebben gekregen, en dat bedoelen we alleen maar in de goede zin van het woord. Heavy Rain geeft je de controle over vier hoofdpersonages: FBI-agent Norman Jayden, detective Scott Shelby, architect Ethan Mars en journaliste Madison Page. Je start het spel met Ethan Mars, die een rustig gezinsleventje leidt en de verjaardag van zijn zoontje viert. Daarna volgt een bezoekje aan een winkelcentrum waar het fout begint te lopen. Je verliest een van je twee zonen uit het oog, waarna je hem aan de overkant van de straat ziet staan. Hij loopt naar je toe en hoewel je het probeert te verhinderen, worden zowel je zoontje als jij (Ethan dus) aangereden door een auto. Ethan ligt zes maanden in coma, terwijl zijn zoontje de aanrijding niet heeft overleefd. Wanneer Ethan ontwaakt, begint de Origami Killer toe te slaan en overal in de buurt kinderen te verdrinken. Alle vier de hoofdpersonages gaan op zoek naar de Origami Killer, waardoor hun verschillende verhaallijnen elkaar meermaals zullen kruisen. Het begin van een heel episch en vooral ontzettend goed verteld verhaal.
Laat ons heel duidelijk zijn: Heavy Rain moet het vooral hebben van zijn verhaal, want op het vlak van gameplay is er niet zo heel veel te doen. Meer dan de helft van de tijd zul je naar het scherm zitten kijken terwijl het verhaal zich verder ontrafelt. Acties zoals het openen van deuren of het aantrekken van kleren gebeuren allemaal met de analoge rechterstick. Er zijn drie types van commando’s: een gewone omlijning, een omlijning met een pijl of een gestipte omlijning. De gestipte omlijning vraagt om een heel voorzichtige en trage uitvoering, de pijl vraagt om de knop de hele tijd in te drukken, terwijl een gewoon kader een snelle actie vereist. Dit systeem zorgt voor een leuke interactie met de speler, want wanneer hij krampachtig een beweging moet uitvoeren, moet jij soms vijf knoppen tegelijk lang ingedrukt houden totdat je zelf ook krampen ervaart.
Herspeelbaar?
De enige echte spelelementen in Heavy Rain zijn de onderzoeksmomenten die je op zoek laten gaan naar aanwijzingen in een bepaalde ruimte. Die duren echter nooit veel langer dan enkele minuten, want echt vastzitten omdat een puzzel lastig is, zul je niet tegenkomen in deze game. Alles ligt telkens goed voor de hand, wat de snelheid wel goed in het spel houdt. Wanneer je het toch even niet meer weet, kun je steeds de L2-knop ingedrukt houden om te zien wat je personage denkt, om op die manier een aanwijzing te krijgen. De cruciaalste elementen worden uitgespeeld in zogenaamde quicktime-events: het snel indrukken van een bepaalde knop of combinatie die op het scherm verschijnt. Dit kan een van de vier knoppen zijn, de vier richtingen van de analoge rechterstick of een beweging met de controller zelf. Door de talrijke momenten die het spel op die manier gebruikt, zul je steeds aandachtig en stijf van de spanning blijven volgen en spelen tot het einde.
Je zou denken dat een film die speelt als een spel niet echt boeiend is om te herspelen wanneer je de game hebt uitgespeeld, maar niets is minder waar. Er zijn verschillende eindes vrij te spelen, afhankelijk van hoe je cruciale quicktime-events tot een goed einde brengt. Ons allereerste einde was een ronduit ontroerend einde, terwijl we de tweede keer een veel euforischer einde voorgeschoteld kregen omdat we enkele quicktime-events beter hadden uitgevoerd. Het is wel jammer dat bepalende scènes die het hele spel veranderen helemaal achteraan in het verhaal komen, waardoor je minder geslaagde acties halverwege het spel weinig tot geen invloed hebben op het verhaal. Toch zul je de andere eindes willen weten, net omdat je met de vier hoofdpersonages gaat meeleven door hun fantastisch uitgewerkte emoties en briljante stemacteurs.
