Review: Supreme Commander 2
[related_article id=”160734″] Toegankelijker
In Supreme Commander 2 krijg je het commando over honderden units die je nog eens allemaal met een blik op het scherm in de gaten kunt houden. Dit mag op het eerste gezicht absurd klinken, maar de zoomfactor van deze titel is erg groot. Dit tweede deel bevat wel enkele verrassingen die je niet zou verwachten als je het origineel hebt gespeeld, maar toch voegen ze wat toe aan de gameplay en brengt het de reeks naar een hoger niveau. Het eerste wat direct opvalt wanneer je een spel start, is dat het er allemaal veel simpeler uitziet vergeleken met het originele Supreme Commander-spel. Waar het origineel zwaar uitpakte met gedetailleerde units en omgevingen, had je letterlijk een monstercomputer nodig om dit allemaal in goede banen te leiden. Ditmaal ziet het er meer gedateerd uit, maar met als voordeel dat alles veel toegankelijker is geworden, ook voor gamers die geen topcomputer thuis hebben staan.
Toegankelijker is wel het sleutelwoord in Supreme Commander 2. Als je het eerste deel hebt gespeeld, zal je snel tot dezelfde conclusie komen. Hoewel er nog genoeg tactische elementen in het spel zitten, merk je dat het allemaal iets vlotter speelt. Ditmaal is er ook meer nadruk gelegd op de economische factor, waardoor deel twee niet meer puur focust op gevechten plannen en uitvoeren. Voor de diehard fans van het origineel mag dit misschien als een foute keuze overkomen, maar wanneer men dit spel speelt, kun je niet anders concluderen dan dat het beter is.
Cartoony
Supreme Commander 2 vertelt het verhaal van drie facties: de United Earth Federation (UEF), de Cybran Nation en de Illuminate (vroeger de Aeon Illuminate) die het opnemen tegen de vijandige Seraphim. Dit doe je in een niet al te saaie campagne die bovendien van een luchtig, doch aangenaam verhaal is voorzien. Doorheen de verschillende missies zijn er tussenfilmpjes met de verschillende generaals die het commando voeren, maar het ziet er zo raar uit omdat de look nogal cartoony overkomt. Dit allemaal terwijl de oorlog en de units er bloedserieus uitzien. Ook de dialogen en animaties van deze tussenfilmpjes ogen wat amateuristisch, maar het zorgt er toch voor dat de campagne niet een aaneenschakeling is van veldslagen zonder enig doel of interactie.
De drie facties hebben allemaal units die wat op elkaar lijken, maar op het vlak van mogelijkheden zijn er toch genoeg verschillen om helemaal anders aan te voelen. Zo heeft de UEF de meeste landvoertuigen ter beschikking, terwijl de Cybran meer antiraket en antitank gericht zijn met verdedigingsmogelijkheden. Zowel de UEF als de Cybran hebben verschillende maritieme voertuigen, in tegenstelling tot de Illuminate. Zij hebben helemaal geen watervoertuigen, maar hun zwevende voertuigen hebben wel de mogelijkheid om zowel op land als op zee veel schade aan te richten. Klein, doch opvallend probleem is pathfinding. Het gebeurt soms dat je een unit ergens ziet ronddraaien omdat hij niet over een stukje grond of berg geraakt. Dit stoort het spelverloop omdat je minder kunt focussen op de gevechten, maar gelukkig komt dit niet al te vaak voor. Alle units dien je te bestellen met de bronnen die je ontgint, maar in tegenstelling tot het origineel kun je deze keer geen troepen op krediet bestellen. Dit zal waarschijnlijk de fans van het origineel in het verkeerde keelgat schieten, maar voor de nieuwkomers is het een logische stap. Online kun je aan de slag via het in-game GPGNet-systeem, dat ervoor zorgt dat je snel in-game in een online gevecht kunt stappen. Deze online gevechten zijn veruit het leukste vergeleken met de singleplayer, omdat tot acht spelers tegelijk kunnen vechten op een map. Sommige mappen zijn nieuw, andere komen van het origineel over, maar allemaal zijn het stuk voor stuk schitterende ervaringen die perfect gebalanceerd zijn.
