Review: Child of Eden

Zuiveringsoperatie

De meningen zijn verdeeld over deze heel aparte game van de Japanse spelletjesvisionair Tetsua Mizuguchi. Volgens de ene is het weinig meer dan een interactieve screensaver, de andere roemt het om zijn multizintuiglijke onderdompeling. In 2019 wordt in het Internationaal Space Station het eerste kind in de ruimte geboren. Ze heet Lumi, groeit op in het ISS en droomt ervan ooit voet op Aarde te zetten. Die droom wordt bruusk verbroken wanneer ze op twintigjarige leeftijd sterft. Haar hele leven werd digitaal geregistreerd en die data is nu voor iedereen toegankelijk. Tweehonderd jaar later is het internet uitgegroeid tot Eden, een gigantisch archief met daarin alle menselijke herinneringen en opgebouwd rond die eerste spil: Lumi. Een nieuw project, dat de codenaam ‘Project Lumi’ draagt, begint menselijke persoonlijkheid te reproduceren in Eden. Lumi staat op het punt herbouwd/herboren te worden wanneer een onbekend virus in Eden opduikt en alles dreigt uit te wissen.
Hier begint jouw taak. Je betreedt Eden om Lumi te redden en de virussen te zuiveren. Zuiveren – dat lees je goed – niet vernietigen. En dat is kenmerkend voor deze weinig gewelddadige game met een hoog zen-gehalte. Er zitten duidelijk ingrediënten van een shooter in Child of Eden, maar verwacht hier niet met een exotisch arsenaal aan vuurwapens horden, op bloed beluste vijanden te lijf te gaan. Eden is een lichaamsloze matrix, voorgesteld door een kleurrijke, virtuele wereld vol herkenbare en abstracte wezens en objecten. In deze wereld zweef je al even lichaamloos rond, een beetje vergelijkbaar met de sensatie van een duiker of astronaut. Je neemt de virussen die in je gezichtsveld opduiken in het vizier via een heel gebruikersvriendelijk halfautomatisch richtsysteem, en laat er dan zuiverende projectielen op los. Dat klinkt nog steeds als een klassieke shooter, tot je er zelf mee aan de slag gaat. Child of Eden laat zich met de traditionele Xbox 360-controllers spelen, maar werd op het lijf geschreven van de bewegingsgestuurde controle die Microsoft Kinect naar de Xbox 360 brengt. Op de PlayStation 3-versie van deze game is het nog even wachten.

Dirigeer je symfonie

Child of Eden spelen op de Xbox 360 met de controllerloze Microsoft Kinect-technologie lijkt meer op het dirigeren van een symfonie dan op het op de korrel nemen van vijanden. De muziek en vooral het ritme zijn cruciale bestandsdelen van de spelervaring en je bewegingen. Dat zijn overigens vrij eenvoudige bewegingen. In tegenstelling tot de meeste met Kinect te besturen games vereist Child of Eden geen inspanningen die je in het zweet zetten of je met verzuurde kuitspieren achterlaten. Je doet alles met de armen en handen, en het besturingssysteem is door iedereen makkelijk onder de knie, of liever, in de vingers te krijgen. Om je ene hand zit je virtuele handschoenwapen. Je gebruikt dat om met graaiende bewegingen munitie uit de omgeving te verzamelen en die vervolgens naar het doelwit te slingeren. Van wapen wisselen is zo eenvoudig als in de handen klappen. Met de andere hand richt je een Vulcan-kanon dat automatische doelwitten onder vuur neemt.
Zoals gezegd is het ritme, of de beat, belangrijk. Een doelwit met succes bestoken levert punten op, maar doe je dat op de maat van de muziek, dan verdubbelt de score. Te lang wachten om een virus op de korrel te nemen, brengt vanzelfsprekende risico’s met zich mee, dus is het een kwestie van een juist evenwicht te vinden. Het resultaat is een staaltje visueel vuurwerk met spectaculaire grafische effecten in bevreemdende omgevingen, gecombineerd met een soundtrack die je zelf van heel wat meer dan accenten voorziet. Diezelfde opzet garandeert ook dat geen twee spelbeurten hetzelfde ogen of klinken, want je bent de DJ en VJ van dienst die telkens weer een andere auditieve en visuele mix maakt.

Duik in de archieven

Let op, Child of Eden laat zich dan wel makkelijk besturen, maar het is geen game waar je moeiteloos doorheen ‘zwemt’. Het hele avontuur is opgedeeld in vijf levels of archieven zoals die hier heten, met nog een zesde verborgen en zelf vrij te spelen exemplaar. Vast kom je echter nooit te zitten. Je ziet steeds waar het eventueel misging en hoe het de volgende keer beter te doen. Maar zelfs al bereik je het einde en zijn Lumi en Eden gered, dan garanderen we je dat je nog vaak naar dit caleidoscopische universum van licht en klank zal terugkeren.
Echt richten hoef je dus niet te doen. Het is meer een kwestie van timing. Vooral omdat je een betere score krijgt wanneer je acties samenlopen met de muziek. Naast visueel vuurwerk zorgt elk ‘schot’ en elke treffer immers ook voor een passend geluidseffect. Dat maakt het spelen van Child of Eden soms meer tot het dirigeren van een ter plekke gecreëerde symfonie.

[related_article id=”160734″]