Wat vind je nog op een tweedehands harde schijf?

Wat kun je zoal aantreffen op een tweedehands geheugendrager? Ik deed de test en kwam gelukkig maar een klein beetje getraumatiseerd terug.

Af en toe proberen we je een wijze les mee te geven, en die van vandaag is: wis je harde schijven en geheugensticks grondig voor je ze te koop aanbiedt.

Tweedehands
Het blijkt illegaal te zijn om elektronisch materiaal mee te nemen uit het containerpark, en dus schuimde ik de voorbije weken ettelijke rommelmarkten, tweedehandssites en garageverkopen af op zoek naar SD-kaartjes, USB-sticks en gebruikte harde schijven.

Vaststelling één: er worden bijzonder weinig tweedehands geheugendragers verkocht. De kans is vrij groot dat ze gewoon op zolder blijven liggen of in het containerpark terechtkomen. Op zich is dat misschien wel het veiligste, zeker als je niet wil dat onvervaarde journalisten ze in handen krijgen.

Vaststelling twee: degenen die hun schijven toch verkopen, hebben een bijzondere kijk op hoeveel ze waard zijn, of toch minstens een fout idee van hoeveel ik er, zelfs met budget van het werk, voor wil betalen. Zo was er de optimist die dertig euro wou voor zijn oude geheugenstick van 4 GB. Ter vergelijking: op bol.com vond ik er eentje van 8 GB voor de helft van die prijs. Nieuw en met garantie. Of de man die op een garageverkoop 5 euro vroeg voor een SD-kaartje van 16 MB. “Voor 16 MB?” “Ok dan, vier euro.” Niet dus.

Het grootste deel van mijn buit blijkt van 2dehands.be te komen, een van de weinige sites met een brede voorraad zoekertjes. Andere sites blijken op het moment van mijn zoektocht niet veel in de aanbieding te hebben, en op de rommelmarkt en enkele garageverkopen vind ik hooguit de bovengenoemde overdreven hoog geprijsde SD-kaart.

Maar het is niet erg: ik verzamel een grote doos vol tweedehands hardware en trek me daarmee terug in ons ondergrondse lab om er een hoop herstelsoftware op los te laten.

Recovery
Zoals je wellicht weet heeft een bestand verwijderen niet veel zin. Het enige wat je daarmee doet is aan je computer vertellen dat hij de plaats van dat bestand mag overschrijven wanneer hij nog eens ruimte nodig heeft. Dat bestand staat daar dus nog gewoon, zolang je computer het niet overschreven heeft.

Zelfs het formatteren van een schijf helpt niet altijd. Wil je dus schijven doorgeven of verkopen, dan heb je gespecialiseerde wissoftware nodig. Hoeveel van mijn verkopers hebben dat ook echt gedaan? Het antwoord is spijtig genoeg: geen enkele. En ik die dacht dat Clickx deze boodschap er nu toch al een tijdje in dramde.

Ruslana, Shakira en huiswerk
Mijn eerste onderzoeksobject is een Maxtor DiamondMax 20 IDE-schijf van 80 GB. Een vrij oud ding waarvoor ik zelfs een speciale connector moet bovenhalen. Onze test-pc’s blijken te nieuw om het ding in te pluggen. Eens aangesloten blijkt dat de verkoper het toestel niet gewist heeft. En daarbij bedoel ik niet ‘vergeten te formatteren’, maar wel degelijk ‘vergeten op delete te drukken’.

Ik krijg in mijn verkenner een volledige, waarschijnlijk nog werkende versie van Windows XP te zien. Voor de goede verstaander: zo doe je het dus best niet, als je een schijf aan een wildvreemde verkoopt. Na een paar klikken zit ik in de familiefoto’s en filmpjes van pasgeboren baby’s en dagtrips naar Brugge en Oostende.

Het heeft iets van voyeurisme, en ik kan al meteen verhalen verzinnen bij het leven van deze mensen. Daarbij moet meteen ook gezegd dat de familie vrij braaf is. Ik zie een installatie van Limewire, maar vind niet meteen ongeoorloofde downloads of vieze prentjes. Wel gevonden: een kleine collectie Franse chansons van onder meer Charles Aznavour en twee nummers van mij volledig onbekende Russische groepjes. Ik leer weer bij.

Ik laat toch ook even mijn recoverysoftware op deze harde schijf los. Recuva gaat aan het werk om de hele schijf te scannen, wat met 80 GB toch een hele poos duurt. Na een half uurtje heeft het programma nog meer dan zesduizend bestanden gevonden. Het grootste deel blijkt afkomstig van een onderhoudsprogramma dat ondertussen verwijderd is, en verder vind ik een hoop beeldbestanden en muziek, waaronder het verzamelde oeuvre van Ruslana.

Meer vondsten
Tussen de verschillende mp3’s ontdek ik nog een volledige cursus Engels voor Franstaligen. De bestanden die ik terughaal zijn meer familiefoto’s van het gezin op reis, een fotoverslag van de kelder die onder water staat, muziekvideo’s, 180 pagina’s ingescand wiskundehuiswerk en een paar dozijn bladzijden fysica, geschiedenis en biologie. En dan bedoel ik wel degelijk het vak biologie, en niet de anatomische boekjes op de bovenste rij in de krantenwinkel.

Zoals gezegd: braaf gezin. Het pikantste dat ik aantref is een muziekvideo van Shakira. Twee bestanden vechten om de titel Meest bizarre vondst: een filmpje van de zoon des huizes die een dansje doet en een muziekvideo van een Russische popband uit de jaren tachtig. Wie had kunnen denken dat haargel zo populair was achter het IJzeren Gordijn?

Quake, Harry Potter en porno
Enkele dagen later krijg ik nog drie harde schijven binnen. De eerste is een oude Seagate van zo maar eventjes 20 GB. Ik plug het ding in mijn IDE-adapter en zie … een lege map. Kijk eens aan, iemand die zijn schijf geformatteerd heeft. Recuva vindt na een half uurtje werken wel nog 28.000 bestandjes terug.

Blijkt dat er ooit Windows op deze schijf gestaan heeft. Windows XP, meer bepaald. Dat laatste leid ik af uit de foto’s van een desktop. De schijf bevat programmeersoftware, maar is verder vrij standaard voor een oude harddrive. Ik zie installaties voorbijkomen van Firefox, AVG-antivirussoftware en, oh nostalgie, Quake 3 Arena.

Op de tweede schijf, een Maxtor van 20 GB, vindt Recuva 232 bestandjes. Een aantal daarvan zijn geluidsbestanden die duidelijk op een of ander feestje zijn opgenomen, met achtergrondgeroezemoes, stampende beats en babbelende mensen. Ik laat ook MiniTool eens kijken.

Die vindt beeldjes: zo’n 700 (!) vakantiefoto’s van een reisje naar Bretagne (je kan moeilijk naast de Mont St. Michel kijken) en een paar honderd foto’s van een huis in aanbouw. De eigenaar was een veelschieter. Ik vind ook een ingescande prijsopgave van een bouwfirma uit Schelle. Wellicht van datzelfde huis in aanbouw.

Ook leuk: scans van oude foto’s, waarschijnlijk babyfoto’s van de oudere man in de nieuwere vakantiefoto’s.

Eindelijk porno?
Tussen de filmpjes zitten een hele hoop trailers van onder meer Doom, documentaires en het soort clipjes dat je tegenwoordig massaal op YouTube ziet: grappige reclamefilmpjes, bloopers en mensen die trucjes doen. De volgende schijf die aan de beurt is, is een Maxtor van 1 GB. Ook deze is netjes leeg, maar dat houdt Recuva niet tegen om nog 86 bestanden te vinden.

Een groot deel daarvan zijn geluidsfragmenten van een gesproken Harry Potter-boek, in abominabele kwaliteit. Tussen de stukken klassieke muziek vind ik ook een beschadigde pornofilm, iets met blonde mensen.

“Heb je eindelijk porno gevonden?” aldus mijn labcollega. Jawel, maar spijtig voor hem blijven er maar enkele seconden heel. Het ding is vrij grondig gewist. Ik laat op dezelfde schijf ook MiniTool los. Die vindt de familiefoto’s waar Recuva blijkbaar overheen keek.

Ik zie tripjes naar Disneyland Parijs, een exotische dierentuin en klasfoto’s. Ik vind ook mp3’s met vrolijke jazzmuziekjes en een paar clipjes van een Engelstalig luisterboek, met bijzonder dramatisch klinkende vertellers.

Ik doe een dappere poging om het boek te plaatsen, maar kom niet verder dan "Waarschijnlijk een boek gebaseerd op Dungeons & Dragons". Er komt deze keer ook een filmpje van een kind op een fiets boven water.

Rihanna, ondergoed en dooie beesten
Ik heb niet alleen harde schijven besteld, maar ook een reeks USB-sticks en SD-kaartjes. De stick van 1 GB ziet eruit alsof ie al een zwaar leven achter de rug heeft. Er zijn stukjes afgebroken van deze Kingston DataTraveler en de buitenkant, die ooit wit plastic was, is nu meer een gekrast ecru. Dat stemt me alvast hoopvol dat er ooit iets op gestaan heeft.

Deze keer ben ik zeker dat de sticks geformatteerd zijn, om de simpele  reden dat de verkoper me dat heeft gemeld in zijn mailtjes. Ik wil wel eens zien of ik er nog iets afkrijg.

Wanneer ik de eerste USB-stick open, lijkt hij inderdaad leeg. Tijd voor het zwaardere werk dus. Ik laat er MiniTool Power Recovery op los. Die vindt onder meer de naam van de USB-stick: MUSIC. Dat zegt genoeg.

Ik ontdek een honderdtal mp3’s van verschillende muziekgenres (van Get Ready over Adele tot Rihanna) en soundbites uit een voorstelling van Hans Teeuwen. Kijk, de mens heeft smaak. De Fujifilm-dongle van 2 gigabyte ziet er leeg uit. Ik grijp meteen naar Recuva en krijg een honderdtal foto’s te zien.

Tripje naar Parijs, bezoekje aan de zoo en tussen de artistieke en best mooie foto’s vind ik ook beelden van een knappe jongeheer en een knappe jongedame, vermoedelijk zijn lief. In een reeks foto’s hebben ze steeds minder kleren aan, tot ze in hun ondergoed staan. Ik slik even voor ik op Next druk, maar daar blijft het gelukkig bij.

Over naar de SD-kaartjes. Ik heb er een gekocht van 512 MB en eentje van 256 MB. Het kaartje van 256 MB is redelijk beschadigd als het bij mij aankomt. Ik doe een paar verwoede pogingen om het te repareren, maar het ding lijkt de geest te hebben gegeven. Het kaartje van 512 MB heeft een DCIM-map en een map MISC aan boord. Allebei leeg.

Zo’n DCIM-map maakt ook mijn camera aan, dus is de kans vrij groot dat ik hier nog foto’s op ga vinden. En ja hoor: Recuva haalt netjes een 150-tal fotootjes uit de diepte. Deze keer geven ze een verslag van enkele bijzonder saai uitziende presentaties en sociale evenementen, een feestje in een tent, een paar zwanen, de huiskat en, om onverklaarbare redenen, een rottend dood beest en een vuilniszak vol maden.

Ik zal maar aannemen dat die uit artistieke, dan wel wereldverbeterende overwegingen gemaakt zijn, en niet door een perverse seriemoordenaar …

Magda?
Ben ik hier wel legaal bezig? Ik zocht het op en jawel, eens je iets koopt is het van jou en mag je ermee doen wat je wil. Een koper van tweedehands computermateriaal mag daar dus recovery software op loslaten. Wat ik niet mag doen, is de informatie die ik zo vind openbaar maken. Dat is meteen de reden waarom je in dit artikel geen namen en foto’s te zien krijgt die ik van de schijfjes heb gehaald. Dan zitten we namelijk heel erg in privacy-vaarwater.