Review: WWE 12
[related_article id=”160734″] Fake, maar toch pijnlijk
WWE 12 zorgt nog steeds voor een uitgebreid aanbod aan machovechters en bijhorende ridicule gevechten. Het beeld dat je hebt van op tv wordt mooi vertaald naar deze game. De replays zien er mooi uit en de vechters levensecht. Dat kunnen we deels ook zeggen van de animaties. Het gros ervan is geloofwaardig, maar er zijn ook bepaalde transities die niet zo vlot, of net te vlot aanvoelen. De actie is snel en intens, maar regelmatig merken we dat ‘collision detection’ een probleem is. Je hebt al snel de indruk dat je een goede vechter bent, maar net dan slaat het spel genadeloos toe. De moeilijkheidsgraad ligt bijzonder hoog, zelfs op de standaardinstelling. Het probleem zit hem in het counteren van aanvallen. Je krijgt een halve seconde om een bepaalde knop in te drukken om een tegenaanval uit te voeren. Soms verschijnt die specifieke knop niet goed op het scherm of is die er helemaal niet, en dan word je aan je lot overgehouden. Zelfs als je heel zeker van je stuk bent dat je op tijd was, registreert het spel ook niet altijd alles goed.
Ondanks het ‘defecte’ countersysteem heeft het spel wel een massa spelmodi en -opties die je lang zoet kunnen houden. WWE Universe keert terug met een oneindig lange reeks wedstrijden die je kunt simuleren of zelf kunt spelen. De verplichte Quickmatch-optie is er natuurlijk ook, maar daarnaast is online een uitgebreid onderdeel van WWE 12. Een duel aangaan tegen een menselijke tegenstander is nu eenmaal leuker dan tegen de computer. Als laatste is er nog de verhaallijn van WWE 12, getiteld Road to Wrestlemania. Het idee is leuk, maar de uitvoering is behoorlijk lineair. Alles draait rond jouw vechter, Triple H en Sheamus, en that’s it. Flauw, maar als extra is het leuk meegenomen voor de fans.
