Mammoet klonen een stap dichterbij
Afbeelding van een wolharige mammoet via Flying Puffin, CC BY-SA 2.0
De vrouwtjesmammoet die in mei 2013 opgegraven werd in de Siberische Lyakhovsky-eilanden zou wel eens de ‘moeder’ kunnen worden van een nieuwe generatie wolharige mammoeten.
De ontdekking van het dier veroorzaakte heel wat opschudding toen wetenschappers merkten dat ze uitzonderlijk goed bewaard gebleven was. Haar bloed was zelfs nog vloeibaar.
Na een necropsie (een autopsie op een dier) heeft het team nu ontdekt dat de zachte weefsels van de mammoet in zeer goede staat zijn. Zo goed dat het mogelijk zou kunnen zijn om genoeg DNA te winnen voor een analyse… of zelfs een reconstructie.
“Dit zijn resultaten die we niet hadden verwacht”, zegt Viktoria Egorova, het hoofd van het researchlaboratorium van de North-Eastern Federal University in Siberië. “Dit karkas is meer dan 43.000 jaar oud en het is beter bewaard gebleven dan een menselijk lichaam na zes maanden.”
Door de uitzonderlijk goede staat van de overblijfselen zou het mogelijk kunnen zijn om DNA te winnen, wat voor wetenschappers een breed scala aan nieuwe mogelijkheden opent. Zo zouden ze bijvoorbeeld voor de eerste keer het volledige DNA van een wolharige mammoet kunnen decoderen, om zo meer inzicht te krijgen in de levensomstandigheden van de uitgestorven diersoort.
Klonen?
Meer tot de verbeelding sprekend is natuurlijk de mogelijkheid om de soort door klonen te herintroduceren. Semyon Grigoriev, de leider van de expeditie die de mammoet vond, wil echter benadrukken dat ze niet op de zaken vooruit willen lopen.
“Er zijn allerlei ethische en praktische kwesties die bekeken moeten worden vooraleer we zelfs maar kunnen beginnen overwegen om het dier te klonen. Is er voldoende genetisch materiaal beschikbaar? Kunnen we olifanten gebruiken om eventuele mammoet-embryo’s te creëren en te dragen? Heeft het geen nadelige gevolgen op de bestaande ecosystemen? Waarom is de soort om te beginnen uitgestorven?” stelt hij.
Het winnen en bewerken van het benodigde DNA zou bijvoorbeeld al meer dan vijftig jaar in beslag kunnen nemen. En dan is er nog de grote vraag of dat DNA compatibel is met dat van de huidige olifantensoorten.
“We hebben een reden nodig voor zo’n onderneming. Het is één ding om te klonen voor wetenschappelijke redenen, maar een heel andere zaak om het te doen uit pure nieuwsgierigheid”, besluit Grigoriev.
