Nederlandse Marsmissie is onrealistisch

Het Mars One-project van de Nederlanders Bas Lansdorp en Arno Wielders zag het levenslicht in 2012. Het doel van Mars One is om een permanente kolonie op Mars te installeren. In 2022 wil het project vier astronauten op een enkele reis naar de planeet sturen, waar ze zouden werken tot ze sterven, als alles goed gaat met ouder worden.

Goedkoop
Mars One kan sinds zijn conceptie op heel wat aandacht rekenen, omdat Lansdorp en Wielders het project erg serieus nemen. Wereldwijd stelden zo’n 200.000 avonturiers zich al kandidaat om begraven te worden op de rode planneet. Lansdorp en de zijnen stellen dat de kolonisatie van Mars niet zo duur of moeilijk hoeft te zijn. Volgens hen bestaat de nodige technologie al en volstaat een initieel budget van zes miljard. Ter vergelijking: NASA raamde in 2009 het prijskaartje van een retourvlucht op een slordige honderd miljard dollar.

"Niet doordacht"
Het Massachusetts Institute of Technology (MIT) nam Mars One onder ogen en kwam tot de conclusie dat veel van de plannen van Langdorp en Wielders niet bepaald doordacht zijn.

De eerste bewering die MIT ontkracht is dat Mars One kan teren op bestaande technologie. Zo moeten de kolonisten overleven van zelf geproduceerd voedsel. Klein probleem: planten maken zuurstof, en te veel zuurstof in de kunstmatige atmosfeer zorgt er uiteindelijk voor dat de bewoners stikken. De overtollige zuurstof moet dus verwijderd of gecompenseerd worden, en technologie om dat op een andere planeet te doen bestaat nog niet. Op de aarde zou je in een dergelijk geval stikstof uit de atmosfeer kunnen isoleren en introduceren in de habitat, maar infrastructuur om dat op Mars te doen zou veel te groot zijn. Volgens de berekeningen van het team van MIT zou de eerste kolonist het loodje leggen na 68 dagen.

Bevoorrading
Bovendien schatten de onderzoekers dat er minstens 200 vierkante meter aan oppervlakte nodig is om de planten te kweken, terwijl Mars One genoegen neemt met een fractie: 50 vierkante meter. Planten hebben bovendien licht nodig, en dat moet van kunstmatige verlichting komen die van tijd tot tijd kapot gaat. Reserveonderdelen zijn dus een must. Volgens de berekingen van MIT zou 62 procent van de bevoorradingsmissies naar de kolonie uit reserveonderdelen moeten bestaan, en in die realiteit is het goedkoper om voedsel telkens vanaf de aarde te sturen.

Water wil Mars One uit de grond halen. Iets wat inderdaad mogelijk is, aldus de het Amerikaanse technische instituut, maar nu nog niet. De technologie om water uit de ondergrond van Mars te maken is nog niet klaar voor praktisch gebruik.

Raketten
Ook aan de praktische kant heeft MIT zijn bedenkingen. Zo schat Mars One dat zes Falcon Heavy-raketten volstaan om genoeg goederen op Mars te krijgen voor de aankomst van de kolonisten. “Overdreven optimistisch”, klinkt het. Vijftien raketten is een betere inschatting. Puur aan transportkosten is Mars One zo al 4,5 miljard dollar kwijt volgens MIT, en dat zijn alleen de kosten van de lanceringen, niet van de technologie en de goederen die naar Mars moeten.

MIT-onderzoeker Olivier de Weck is dus twijfelachtig over het Mars One-project. “Ik zeg niet dat Mars One compleet onmogelijk is,” aldus de wetenschapper, “maar ik denk wel dat het project onmogelijk is uitgaande van de veronderstellingen die er vandaag gemaakt worden. Ons onderzoek toont aan in welke technologieën er sterk geïnvesteerd moet worden om Mars One een waarschijnlijkheid te maken.