IT’ers zonder grenzen
U bent al maanden op zoek en u hebt in ons land nog niet die bepaalde persoon gevonden waaraan uw bedrijf echt nood heeft. Wat dan? Proberen mensen van andere bedrijven af te snoepen? Nog even wachten? Een mindere kandidaat zoeken en die opleiden? En waarom niet uw zoektocht uitbreiden naar andere landen, of zelfs andere werelddelen? De zoektocht is niet simpel, bevestigen de headhunters, die dit soort taken hebben overgenomen.
‘Wanneer men een bepaalde IT-specialisatie niet vindt, kan men ofwel outsourcen, ofwel buitenlandse mensen naar hier halen. Steeds meer klanten vragen ons om te gaan zoeken in het buitenland. India blijkt een buitengewoon reservoir te zijn van vaak briljante ingenieurs en informatici. Hoewel men ook daar geen extra mainframespecialisten gaat vinden, want dat wordt niet meer gestudeerd,’ vertelt Jacques Mortier, managing director van A + Group.
De vraag naar buitenlandse IT’ers werd in het verleden maar twee maal gesteld aan An De Jonghe. De CEO van Ulysses Consulting ziet verschillende redenen die dit soort initiatieven kunnen afremmen. Eerst en vooral is de Belgische wetgeving die het zoeken en overbrengen van professionelen naar België bepaald zo streng, dat Vlaamse ondernemers zich beginnen te mobiliseren om de wetgeving aan te passen.
‘Ik geloof dat als een bedrijf echt op zoek is naar technologische vaardigheden die erg moeilijk te vinden zijn in België, zij er de voorkeur aan geven om een zelfstandige in te huren, die de laatste nieuwe opleidingen gevolgd heeft. Rechtstreeks of via concultancyvennootschappen, zodat ze vermijden om de hele papierwinkel op zich te moeten nemen,’ meent An De Jonghe.
Men mag ook de typische trekjes van ons land niet vergeten: de werkgevers zoeken naar kandidaten die Nederlands en Frans spreken of minstens in staat zijn om de andere landstaal te begrijpen op vergaderingen. Maar het Engels blijft de taal die door de meeste buitenlandse kandidaten gebruikt wordt, en de Fransen spreken zelden Nederlands, net zoals de Nederlanders zich zelden in het Frans kunnen uitdrukken.
Er is ook nog een derde hinderpaal: ‘Er zijn vrij weinig bedrijven in de IT-sector die hun hoofdkwartier in België hebben. Als een multinational een zetel heeft in Europa, is die over het algemeen in Londen. Het is daar dat de beslissingen genomen worden.
Daar is de taal natuurlijk geen barrière meer. In de VS worden ondernemingen bovendien verplicht om een beleid van diversifiëring voor hun werknemers te hebben, wat hier niet het geval is.’
LOGISTIEKE MOEILIJKHEDEN
Het grote probleem is niet echt om te vinden waar de kandidaten zich verstopt hebben, want IT professionals gebruiken vanzelfsprekend internationale websites. De samenwerking van de headhunter met partners uit alle hoeken van de wereld, wat bijvoorbeeld het geval is voor A+, kan wel een voordeel bieden eens de gepaste kandidaat gevonden is. De lokale partner kan dan als ‘fysieke’ tussenpersoon fungeren.
Gezien hoe vervelend het is om een slechte rekrutering te doen voor een Belg, kan je je inbeelden dat men extra waakzaam is om zeker te zijn dat een buitenlander die men laat overkomen wel de juiste persoon is. ‘Men moet niet alleen zijn technische kennis controleren, maar ook zijn persoonlijkheid… en het is heel moeilijk om die van op een afstand te testen. Er is niet alleen het probleem van de tijdzones, maar ook een groter risico, omdat men de persoon niet in levende lijve heeft gezien. Een bedrijf gaat enkel af op een CV en een conference call om te beslissen of het een deel van de kosten op zich neemt om iemand over te laten komen voor een persoonlijk gesprek,’ legt An De Jonghe uit.
De organisatieproblemen komen vooral bij de eerste contacten kijken. Jacques Mortier schat dat ‘90% van de bedrijven er de voorkeur aan geeft om te wachten of iemand met veel potentieel in te lijven en die zelf op te leiden, tegenover amper 10% die zich over de opvang en integratie van een buitenlandse werknemer wilt ontfermen. Wanneer het gaat om kaderfuncties, of om mensen die de architectuur moeten ontwerpen, keren die verhoudingen om, omdat ondernemingen bereid zijn te investeren in iemand die een grote meerwaarde kan brengen.’
Maar het is duidelijk dat niet iedereen een ‘expat’ dienst heeft die voor huisvesting en scholing zorgt, of tussenkomt in de kosten voor huur en een talencursus. Maar het blijft wel zo dat België niet echt op de lijst van IT-paradijzen staat. Al is de levenskwaliteit hier zeker hoog genoeg, onze fi scale structuur is niet echt aantrekkelijk. En de mooiste functies hebben vaak het land al verlaten dankzij de verplaatsing van de hoofdzetels.
