Hypervisor-alternatieven uit de opensource-wereld
Verder durven kijken dan de verkoopspraatjes, dat is in een notendop onze job. Hoewel virtualisatiegiganten als Microsoft en VMware de touwtjes bij de grote ondernemingen stevig in handen hebben, blijven we verbaasd door de creatieve en eindeloze stroom van oplossingen die voortkomt uit de openbrongemeenschap.
Een van die oplossingen wist mij als alternatief voor de meer conventionele hypervisor enorm te boeien: Container-based virtualisatie. Prominente speler in deze omgeving is de proprietaire Virtuozzo-software. Maar die kent onder Linux een stevig uitgewerkte OSS-versie, OpenVZ genaamd. Samen met Linux-VServer en FreeVPS vormt deze onder Linux een front tegen de eenheidsworst van hypervisors.
De kracht van het systeem ligt hem in een volledig andere aanpak van het isolatieprobleem. Hoe laten we verschillende systemen tegelijkertijd gebruikmaken van dezelfde hardware? De basis van de hypervisor is een geavanceerd mini-OS dat als het ware complete namaakmachines aanbiedt. Hierop wordt een normaal OS geïnstalleerd, en daarop kunnen dan weer applicaties gezet worden.
Containers bieden een soortgelijke omgeving aan door een bestaand OS op te splitsen in verschillende geïsoleerde onderdelen. Op eerste zicht lijkt het dus alsof iedere container identiek hetzelfde OS moet draaien, maar eigenlijk is dat niet correct. De splitsing van het OS vindt plaats in de kernel (bij OpenVZ een stevig aangepaste Red Hat-kernel). We hebben dus één kernel, maar x bestandssystemen, x distro-systeemconfiguraties, … kortweg x-tal van elkaar geïsoleerde VM’s, die toch allemaal dezelfde kernel gebruiken.
Het leuke aan deze VM’s is dat het echte lichtgewichten zijn. Omdat niet voor iedere container een eigen kernel moet geïnstalleerd worden, hebben ze een zeer kleine voetafdruk op het systeem (eigenlijk niet veel meer dan de som van hun eigen processen). Verder verliest deze techniek ook geen prestaties door het vertalen van system calls, een probleem dat bij hypervisors regelmatig de kop opsteekt. We kunnen dus gerust zeggen dat op dezelfde hardware met het gebruik van containers veel meer VM’s kunnen draaien dan bij het gebruik van hypervisors.
Deze technologie werd oorspronkelijk dan ook ontwikkeld voor bedrijven die hun servers aan zoveel mogelijk mensen tegelijk moeten aanbieden, met name de serviceproviders. Wat doelgerichte stresstesting in het lab toonde echter aan dat deze technologie zeker ook bruikbaar is in robuustere en meer gevarieerde omgevingen.
Zonder twijfel een technologie die niet in ieder scenario kan toegepast worden; de verplichting om voor elke virtuele machine dezelfde kernel te gebruiken zorgt ervoor dat Windows en Linux niet samen kunnen draaien.
De echt geavanceerde features die hypervisors aanbieden (onder meer live migration) ontbreken hier ook. Het blijft echter een technologie die geen al te hoge eisen stelt, en toch veel van de voordelen van virtualisatie weet te behouden. Voor een homogene infrastructuur of als basis voor een VDI-opzet dus zeker wel een aanrader!
