Over fraude en verlovingsringen
Financiële instellingen werken voortdurend aan manieren om zichzelf en hun klanten beter te beschermen. Innovaties als chips en PIN-codes hebben bankkaarten veiliger gemaakt, en ook zaken als two-factor authentication hebben aan de veiligheid bijgedragen. Maar helaas zijn geen van deze systemen feilloos en rapporteren de meeste landen een stijging in het aantal fraudezaken.
Big data kan hierin het verschil maken. Opsporing van fraude gebeurt door zowel relationele als niet-relationele, gestructureerde en niet-gestructureerde data in te zetten. Banken weten waar we het vaakst geld afhalen, hoeveel we uitgeven, welk type van transacties we het meest uitvoeren, enz. Dit soort gegevens maakt deel uit van het opsporingsproces van frauduleuze praktijken.
De onvoorspelbaarheid van mensen…
Maar uiteraard houden we ons niet altijd aan de geëffende paden. Stel: een man koopt een verlovingsring. Dat is iets dat de meeste mensen wellicht maar één keer in hun leven doen. In termen van pure data-analyse, lijkt dit een volledig willekeurige actie. De man in kwestie heeft misschien nog nooit een voet binnengezet bij een juwelier, en nog nooit een maandloon gespendeerd aan één enkel juweel. In de wereld van de data-analyse, zou deze gebeurtenis honderden alarmbellen moeten doen rinkelen.
Dus waarom kan hij die aankoop dan toch doen, zonder dat zijn bankkaart geblokkeerd wordt? Simpel: daar ligt big data op de loer. In een mum van tijd worden data die gelinkt zijn aan het individu en data gekoppeld aan de transactie met mekaar gecombineerd. Patronen van waar al fraude gepleegd is, het gedrag van de kaarteigenaar, enz. zijn belangrijke elementen in het voorspellen van fraude. Op die manier kunnen banken snel een inschatting maken van hoe verdacht bepaalde transacties nu eigenlijk zijn.
Dus als de man die de verlovingsring koopt niet tegengehouden wordt door een geblokkeerde kaart, duidt dat wellicht op het feit dat er in die juwelierszaak nog nooit fraude gepleegd is, en dat hij zelf geen verdacht gedrag vertoont.
… is eigenlijk redelijk voorspelbaar
Want hoe onvoorspelbaar is zijn gedrag nu eigenlijk echt? Voor de meeste mannen die plots een ring kopen voor hun partner geldt dat hun gedrag helemaal niet zo onvoorspelbaar is. Een recente hypotheek of lening, meer spaargeld, een tweede naam die doorgegeven wordt voor het gebruik van een kredietkaart, een ander soort vakantie, uitgaven aan meubelen, of een regelmatiger winkelgedrag zijn allemaal elementen die de aankoop van de ring voorspelbaar maken. De man in kwestie mag dan denken dat hij een onverwachte romantische geste doet, zijn bank zag het wellicht al een tijdje aankomen.
En zelfs die ‘once in a lifetime’ uitgaven zelf zijn redelijk voorspelbaar. Op basis van loon, gemiddelde uitgaven en het bedrag dat we spenderen aan een auto of een huis, kan de bank voorspellen welk bedrag we ongeveer zullen uitgeven aan een verlovingsring.
Dit alles betekent dat ons uitgavepatroon verrassend voorspelbaar is. En dat is een goede zaak. De inzichten die big data banken opleveren kunnen namelijk perfect ingezet worden bij het voorkomen van fraude of eventueel om ervoor te zorgen dat elke frauduleuze activiteit zo snel mogelijk gedetecteerd en bestraft wordt.
