Recht op reparatie en extra garantie nadien: EU-parlement keurt reparatiewet goed
Al jaren vallen er links en rechts artikels over ‘right to repair’ te lezen. Het Europees Parlement heeft net een nieuwe richtlijn goedgekeurd die bepaalt hoe ver dat reparatierecht precies moet gaan. De richtlijn kreeg 584 stemmen voor en slechts 3 tegen, terwijl er 14 onthoudingen waren.
Er wordt al lang en stevig onderhandeld over hoe het reparatierecht er precies uit moet zien, en hoe ver dat mag gaan. Vorig jaar werd er al een voorstel ingediend, maar dat werd in die vorm niet aanvaard. De nieuwe richtlijn stelt in elk geval hetzelfde doel voorop. De wetgeving moet het makkelijker maken om, binnen de EU, producten gerepareerd te krijgen.
De nieuwe wet zorgt er ook voor dat reparateurs met minder rekening hoeven te houden. Vandaag zijn er heel wat fabrikanten die het gebruik van tweedehands onderdelen of 3D-geprinte stukken verbieden. Dat zullen ze in de toekomst wel moeten toestaan. Daarbovenop zullen fabrikanten een reparatie niet mogen weigeren om ‘economische redenen’. Een excuus als “het is goedkoper om een nieuw toestel te kopen”, zou je dus niet meer mogen horen. Tenslotte mag de reparatie ook niet geweigerd worden omdat er al iemand anders aan sleutelde.
Goed om te weten is ook dat de garantietermijn langer wordt na een reparatie. Indien je een kapot toestel laat maken, wordt de garantie met een jaar verlengd. Garantie verlopen? Dan wilt dat niet zeggen dat je het toestel moet weggooien. Ook dan kan je het toestel repareren. De nieuwe wetgeving bepaalt ook dat de prijs van zo’n reparatie niet te hoog mag liggen. De kostprijs van een reparatie moet de prijs van onderdelen en de werkuren dragen. De prijs zodanig hoog optrekken dat klanten geen reparatie laten doen, mag niet.
Nog even geduld
De stemming in het Europees Parlement houdt wel niet in dat je morgen al je kapotte telefoon kan laten repareren. De wet moet nog goedgekeurd worden door de Europese Raad, al is dat vooral een formaliteit. Nadat de richtlijn daarna officieel gepubliceerd wordt, krijgen lidstaten twee jaar om de richtlijn tot beleid te maken.
