Review Super Mario Party: feestje op zakformaat
Mario Party wordt vaak afgerekend op twee zaken; het aantal borden en het aantal aanwezige minigames. Super Mario Party voor de Nintendo Switch kan daardoor in eerste instantie teleurstellen vanwege de vier borden die behoorlijk beperkt zijn in omvang en wat creativiteit missen. Toch is het belangrijk om te weten dat Super Mario Party beschikt over de 2v2 Partner Party speelmode waarin de borden volledig anders aanvoelen. Niet alleen wordt het bord dan meer een raster waar je vrij kan bewegen in plaats van een vaste richting te volgen, maar er komt plots ook veel meer strategie bij kijken. Zo is het bijvoorbeeld mogelijk om naar je teammaat te teleporteren en zelfs dubbele sterren te scoren als je het slim aanpakt. Strijd je met je team om zo snel mogelijk zoveel mogelijk sterren te verzamelen of kruip je in de defensieve stellingen om het andere team te vertragen? Partner Party is ongetwijfeld de leukste en meest diepgaande manier om Mario Party te ervaren. Sterker zelfs, het zou eigenlijk de standaardmode moeten zijn. Het is bovendien logisch; de Switch is specifiek gemaakt om samenspelen met anderen te stimuleren. De reguliere Mario Party mode voelt daarom meer als een light-versie van Partner Party.
Uiteindelijk heeft iedereen zijn eigen kijk op hoe Mario Party gespeeld moet worden en welke regels nodig zijn om het fair te houden. Het gebrek aan customization is dan ook een grote domper. Zelf kunnen instellen hoeveel een ster kost (standaard 10 muntjes), welke items beschikbaar zijn (de golden pipe waarmee je naar de ster kan teleporteren zou bijvoorbeeld veel zeldzamer moeten zijn), etc. De toevoeging van een instellingenscherm waar je zelf de regels van het spel kan configureren zou dé manier zijn om iedereen tevreden te maken. Het is dus onbegrijpelijk dat dit niet mogelijk is in Super Mario Party, zeker wanneer je kijkt naar de uitgebreide customization die voorzien werd in Super Smash Bros Ultimate.
Een van de dingen die ik bijvoorbeeld wou uitschakelen, waren de bonus stars. Op het einde van een game worden er bonus stars uitgedeeld op basis van categorieën pas na het spel worden bepaald. Zo kan je bijvoorbeeld een bonus verdienen voor de meeste bondgenoten, de meeste bezochte event-vakjes, de grootste afgelegde afstand, de kleinste afgelegde afstand, etc. Vooral het feit dat je vooraf niet kan anticiperen op basis waarvan er bonussterren zullen worden uitgedeeld, kan zorgen voor wat oneerlijkheid. Uiteindelijk gaat het niet om het winnen, maar daar troost je mij niet mee wanneer ik uiteindelijk verlies door willekeurig uitgedeelde bonus sterren.
Wie op zoek is naar een speelmode die absoluut alles uit de Nintendo Switch haalt, kan terecht bij Toad’s Red Room. In deze speelmode heb je weliswaar twee Nintendo Switch-systemen nodig, maar in ruil daarvoor kan je een viertal innovatieve minigames spelen die volop gebruikmaken van de hardware. Zo moet je bijvoorbeeld de twee schermen naast elkaar leggen en bananen met elkaar uitlijnen of de schermen samenleggen om zo een groter scherm te krijgen waar je tanks laat strijden met elkaar.
Andere aanwezige speelmodes zoals Sound Stage (ritmische minigames) en River Survival (raften afgewisseld met minigames) hebben weliswaar een beperkte houdbaarheid en herspeelbaarheid, maar vormen alsnog een leuke afwisseling. Dan is het enkel nog de vraag of deze modes niet beter geïntegreerd hadden kunnen worden in de borden zelf. Met de ondersteuning van gratis DLC die bijvoorbeeld nieuwe borden introduceert zou er steeds een reden zijn om terug te keren naar Super Mario Party. De toevoeging van extra personages zou op zijn beurt dan weer een mooie fan-service naar de toegewijde community zijn.
Nintendo schiet tekort in het online-segment en Super Mario Party bevestigt helaas opnieuw dat feit. Er is wel een online modus, maar die is beperkt tot ‘Online Mariothon’, een speltype waar je een reeks minigames speelt. Bovendien zijn er slechts tien minigames speelbaar online. Het is dus uitgesloten om een traditioneel Mario Party bordspel online te spelen. Toegegeven, het is natuurlijk een stuk leuker wanneer je samen op de bank zit, maar dit is niet altijd mogelijk en dan is een online modus wel mooi meegenomen.
Conclusie
Super Mario Party wordt pas echt genieten wanneer je de Partner Party speelmode uitprobeert. De borden (die op zich wat creativiteit missen) voelen volledig anders aan wanneer je ze speelt in die speelmode en het zorgt voor meer diepgang en tactiek. Toch verwacht je in het hedendaagse gaming landschap zaken zoals customization voor het configureren van de spelregels en uitgebreide online functionaliteiten, twee zaken waar Nintendo zich er snel van heeft afgemaakt bij Super Mario Party. Wat echter wel als een paal boven water staat, is dat Super Mario Party genieten geblazen is met het juiste gezelschap.
