Review Resident Evil 2 : De perfecte remake
Hoewel ik als kind verschillende Playstation-controles in huis heb gehad, heb ik om één of andere reden (de schuld ligt volledig bij de Final Fantasy-reeks) nooit de eer gehad om de originele Resident Evil 2 uit 1998 te spelen. Het gevolg daarvan was dat ik me telkens het over deze remake ging net zo voelde als die ene vriend die filmklassiekers op het niveau van Night of the Living Dead of The Exorcist nooit gezien heeft en dit schaamtelijk moet toegeven.
Aan de andere kant betekende dat echter wel dat ik de game voor het eerst kon ervaren, zonder me te laten beïnvloeden door gevoelens van nostalgie. Hoewel, ik heb sinds 2002 alle Resident Evil films gezien en wist dus echt perfect wat ik wilde in deze game. Spoiler: Capcom is erin geslaagd om deze verwachting in te lossen én meer.
In tegenstelling tot sommige remakes, die gewoon een grafische update krijgen, is Resident Evil 2 een game die volledig van de grond af opnieuw is opgebouwd. Capcom gebruikte hiervoor dezelfde engine die ze ook voor Resident Evil 7 gebruikten, een game die ook op zeer goede reviews mocht rekenen. Om de vergelijking te kunnen leggen, bekeek ik één van de vele YouTube-video’s die beide versies van de game vergelijken en zoals verwacht blaast het verschil tussen beide je simpelweg omver.
Grafisch ziet Resident Evil 2 er héél goed uit, zoveel is duidelijk vanaf het begin van het spel, wanneer je als Leon (of Claire) een verlaten tankstation binnenwandelt en kennis maakt met de eerste zombies in het spel. Deze zien er in Resident Evil 2 niet alleen eng uit, ze gedragen zich er ook naar en vormen een hele uitdaging. In veel games worden we verwend met vijanden die met een simpel headshot neergeschoten kunnen worden, maar in Resident Evil 2 ga je al snel meer dan tien kogels nodig hebben om één van hen neer te halen (en zelfs dan kan je nooit zeker zijn). Tenzij je natuurlijk verder in het spel bent en toegang krijgt tot meer geavanceerde wapens, zoals de Magnum of vlammenwerper. Denk trouwens ook niet dat een headshot de enige manier is om je zombieprobleem op te lossen, je kan hen namelijk ook gewoon in hun been of voet schieten tot een van deze ledematen loskomen en ze je enkel nog achterna kunnen kruipen.
Het ziet er allemaal heerlijk bloederig uit en draagt bij aan de sfeer van het spel, net als de klassieke schrikmomenten, waarvan je denkt dat je weet wanneer ze gaan gebeuren, maar er toch blijkt naast te zitten. Naarmate je verder komt in het spel worden je tegenstanders uitdagender en zijn ze nog allesbehalve menselijk. Lickers bijvoorbeeld, zullen je aanvallen met hun vlijmscherpe tong, tenzij je heel stil voorbij deze blinde monsters wandelt natuurlijk. De bossfights zorgen voor unieke variatie en zijn uitdagend zonder frustrerend te zijn.
Al deze monsters verdwijnen echter allemaal in het niets naast Mr X, ook wel Tyrant genoemd. Hij is een genetisch gemanipuleerde superzombie die niet door jou gedood kan worden (je kan wel zijn hoed afschieten, probeer maar) en doorheen een groot deel van het spel de belangrijkste reden is voor het stijgen van je hartslag. Als hij je ziet, zet hij de achtervolging in totdat hij je bij de keel kan grijpen. Je verstoppen of gaan lopen als je de kleine aardbevingen die hij veroorzaakt opmerkt, is de enige oplossing. Echter, in tegenstelling tot de meeste andere monsters, opent hij simpelweg deuren en ben je dus bijna nergens veilig. Het wordt wel heel stresserend als je voor hem staat met niet meer dan een tafel tussen jullie beiden. Spanning verzekerd met andere woorden en het maakt de puzzels in het spel een pak uitdagender, want soms heb je maar enkele seconden om ze uit te voeren voordat Mr. X je te pakken heeft.
Puzzels maken het grootste deel van de game uit. Je begint met het oplossen ervan wanneer je aankomt in het politiebureau van Raccoon City. Om te ontsnappen moet je drie medailles verzamelen die doorheen het gebouw te vinden zijn. Deze liggen echter niet zomaar in een schuif en je zal een hoop andere zaken moeten doen tot je er toegang tot krijgt. Hier komt de kaart van Resident Evil 2 goed van pas.
Op de map wordt steeds aangegeven welke gebieden je nog moet onderzoeken. Het klinkt misschien te eenvoudig, maar de puzzels op zich zijn vaak uitdagend genoeg zodat het handig is om te weten waar je naartoe moet. Speel je voor de eerste keer met één van de twee personages (Leon/Claire), dan zal je in totaal waarschijnlijk een achttal uur bezig zijn om het einde te bereiken. Speel je daarna opnieuw vanuit een ander perspectief, dan zal je veel sneller klaar zijn, want met uitzondering van wat variaties in de puzzels en de verhaallijn, leg je grotendeels hetzelfde parcours af en kan dat met wat moeite al in twee uur.
Gelukkig gaat dit niet vervelen, want het verschil in wapens (Leon heeft bijvoorbeeld een vlammenwerper, Claire een granaatlanceerder) zorgt ervoor dat je strategisch anders begint te spelen. Strategisch denken is trouwens aan te raden in Resident Evil 2, want je hebt maar een beperkte hoeveelheid munitie. Gebruik je een granaat bijvoorbeeld om een enkele zombie te doden, dan kan het zijn dat je later kogels tekort komt wanneer ze plots met drie voor je neus staan. Een gemist schot voelde nog nooit zo slecht, maar het zorgt wel voor een leuke uitdaging en spannende gameplay. In enkele gevallen kwam ik plots zonder munitie en messen te zitten, waardoor het al eens lastig was om verder te geraken, maar tenzij je op de moeilijkste modus speelt zou dit geen al te groot probleem mogen zijn. De variabele moeilijkheidsgraad van de game is trouwens ideaal voor elk type speler. Zo kan je op een moeilijker niveau beginnen en als het dan toch te uitdagend is, kan je achteraf de dingen nog bijstellen. Lees als beginner ook zeker de tips op het laadscherm, deze zijn goud waard.
Het beheren van je inventory maakt ook een belangrijk deel uit van deze survival-horrorgame en voor mij was dit soms net iets te vervelend. Zo nemen wapens bijvoorbeeld meerdere inventory slots in en geldt hetzelfde voor sommige voorwerpen die je nodig hebt om puzzels op te lossen. Gelukkig werd er wel duidelijk aangegeven welke voorwerpen je mocht weggooien. Hier en daar vind je ook heupzakjes in kastjes of kluizen om het aantal beschikbare slots uit te breiden. Snel even de cijfercodes hiervoor online opzoeken is zeker een aanrader.
Kleine zaken zoals dit nemen echter niet weg dat Resident Evil 2 een absoluut geweldige game is voor elke fan van de reeks. Capcom is niet voor een snelle cash grab gegaan en doet deze klassieker alle eer aan, net zoals het hoort. Meer publishers zouden aan hen een voorbeeld moeten nemen. Resident Evil 2 speelt als een film en hoewel het verhaal niet de diepgang heeft van bijvoorbeeld The Last of Us, blijf je op het einde van de game met een zeer tevreden gevoel achter. Ik kijk alvast uit naar de volgende Resident Evil game.
Published with StoryChief
