Review: Crash Team Racing Nitro-fueled: nostalgie met een vleugje vernieuwing

Fans van de iconische Crash Bandicoot franchise die al jarenlang kenmerkend is voor de PlayStation-consoles hadden dit jaar iets om naar uit te kijken. Er stond namelijk een heuse re-make van Crash Team Racing op hen te wachten. Deze tegenhanger van Mario Kart verscheen exclusief op de PlayStation 1 eind 1999 en kreeg eind 2003 een opvolger op de PlayStation 2, genaamd Crash Nitro Kart. Daarna bleef het stil op de racebaan tot de re-make, Crash Team Racing Nitro-fueled, werd aangekondigd voor de PlayStation 4, Xbox One én Nintendo Switch. Als persoon die zowel Crash Team Racing, Crash Nitro Kart (en de ongelukkige opvolger Crash Tag Team Racing) heeft gespeeld, kon ik niet wachten om te kijken wat deze game in petto had.

Oud, maar goud

Net zoals bij de originele Crash Team Racing, begon ik mijn avontuur in Crash Team Racing Nitro-fueled in de Adventure-modus. Hier moet je de eerste plaats zien te behalen in allerlei racetracks om uiteindelijk de kwaadaardige alien Nitrous Oxide te verslaan zodat hij de aarde verlaat en terugkeert naar zijn thuisplaneet. Je kan kiezen voor de klassieke modus, waarbij je een van de originele personages uitkiest (Crash, Coco, Polar, Pura, Dingodile, Tiny, Neo Cortex of N. Gin) en vervolgens het hele avontuur met datzelfde personage aflegt. Wil je wat meer vrijheid, dan is er een tweede modus toegevoegd waarin je kan wisselen van personage en de onderdelen van je racekart kan aanpassen. Zoals in de goede oude tijd zijn er vier types personages die elk op hun eigen manier racen:

• Beginners: lagere topsnelheid, gemiddelde acceleratie, vlot bochten nemen
• Acceleratie: gemiddelde topsnelheid, snelle acceleratie, minder vlot bochten nemen
• Standaard: gemiddelde score op alle vlakken
• Gevorderd: hoge topsnelheid, gemiddelde acceleratie, slecht in bochten nemen

Toen ik zag dat er de mogelijkheid was om je racekart te bewerken, had ik gehoopt dat aanpassingen aan de kart misschien ook voor andere racestijlen zouden zorgen, zoals in Mario Kart. Maar dat is helaas niet het geval, aangezien de racekarts puur esthetisch zijn en geen invloed hebben op de racestijl. Een beginner zoals Polar plots tegen de hoge snelheid van een gevorderde zoals Dingodile laten rijden, is dus geen optie. Aan de ene kant bewaart het de nostalgie, maar aan de andere kant is het een gemiste kans om meer variatie aan te brengen in de rijstijlen.

Net zoals 20 jaar geleden heb je hier dus de vier uitgesproken rijstijlen waar je er eentje uit moet kiezen. Op dat vlak heeft Mario Kart natuurlijk het voordeel dat je je personage en kart kan aanpassen tot je een combinatie hebt die op jouw lijf geschreven is. Ook de power-ups van het origineel zijn aanwezig, maar ook hier zijn alleen de looks wat aangepast en doen ze in de praktijk nog altijd hetzelfde. De “automatische” raketten die vanzelf hun doel moeten vinden, zijn jammer genoeg nog steeds even dom als hiervoor en vinden het enorm leuk om tegen een muur te vliegen als er geen doelwit in de nabije vijf centimeter rijdt.

Avontuur!

Om nostalgische redenen ben ik in de Adventure-modus (Classic) begonnen met Coco Bandicoot om te kijken wat er zoal veranderd was in 20 jaar tijd. Ik kan je alvast zeggen dat dat niet veel is. De logische verandering is natuurlijk gebeurd aan de grafische kant. Wielen en gezichten zijn nu daadwerkelijk rond (en hebben geen hoeken) en explosies zien er net iets echter uit. Op dat vlak kan ik alleszins niet klagen. De lay-out van de racebanen is exact hetzelfde gebleven – en de binnenwegen zijn nog steeds waar ze horen te zijn – alleen kan je nu van hun schoonheid genieten in een hogere beeldkwaliteit.

Er zijn racebanen in het spel die wel een andere lay-out hebben gekregen, maar daarover volgt later meer. Als je niet bekend zou zijn met de Adventure-modus, dan is hier een korte samenvatting van wat je moet doen: er zijn 22 racebanen in totaal, waarvan er 16 de zogenaamde Trophy Races zijn, waarin je als eerste moet eindigen om een trofee te winnen. Win 16 trofeeën, race tegen de eindbaas en je krijgt de opdracht om ook alle tijdrelikwieën te verzamelen. In een relikwierace rij je alleen en moet je zo snel mogelijk, zonder power-ups, de finish halen en op de baan kan je dozen kapot rijden die de klok tijdelijk stilzetten. Je moet ook nog 20 CTR-munten en 5 edelstenen verzamelen terwijl je op relikwiejacht bent. Om zo’n CTR-munt te krijgen, moet je in de Trophy Races onderweg de letters C, T en R verzamelen die op vaste plaatsen op de baan verschijnen, én vervolgens als eerste eindigen. Ook hier lagen de letters nog steeds op dezelfde plaats als in het origineel.

De Adventure-modus is dus een exacte kopie van het origineel, maar dat is geen negatief punt, aangezien Crash Team Racing Nitro-fueled op dit moment nog steeds de enige racegame is met deze speelstijl. Als je trouwens al die tijdrelikwieën verzameld hebt, race je nog eens tegen de eindbaas waarna hij in schaamte afdruipt en verdwijnt. Terwijl je racet, speel je daarnaast nog leuke skins voor personages en cosmetics voor de racekarts vrij.

(Bijna) alles en iedereen doet mee!

Zoals ik al vermeldde, zijn er nog twee andere racegames van Crash, Nitro Kart en Tag Team Racing. Hoewel alleen de Adventure-modus van Team Racing aanwezig is, zijn de personages en karts van de andere twee games wel te vinden in de zogenaamde Pit Stop op het titelscherm. Hier kan je met Wumpa Coins de oude personages vrijspelen en nieuwe (onderdelen voor) karts vrijspelen.

Aan de ene kant is het jammer dat Crash Nitro Kart niet volledig is opgenomen, aangezien het verhaal daar uitgebreider was, maar de mechanics van het racen lieten daar te wensen over en er werd geëxperimenteerd met technieken die nu eenmaal niet in de smaak vielen. Hier komt nog een grote “maar” bij kijken. Die verschrikkelijke mechanics in de racebanen van Crash Nitro Kart zijn gelukkig op de PS2 gebleven, maar alle 13 racebanen van Nitro Kart zijn wel aanwezig in Arcade. Om die vervelende mechanics uit de racebanen te halen, was er wel een kleine make-over nodig, waardoor bepaalde delen voor Crash Team Racing Nitro-fueled in een volledig nieuw jasje zijn gestoken en dat jasje mag er zeker zijn. Je krijgt de nostalgische belevenis zonder frustraties van 15 jaar geleden.

Voor de fans van Crash Tag Team Racing – geen idee of ze bestaan, maar goed – is er minder goed nieuws, aangezien alleen enkele racekarts de re-make hebben gehaald. De personages en tracks zijn niet van de partij evenals alle andere mechanics die in dat spel zaten.

Online racefeest

Hetgeen waar ik het meest naar uitkeek was de online modus in Crash Team Racing Nitro-fueled, aangezien geen van de drie games bestond in het online tijdperk. Het was fijn om de computer te verslaan, maar een echt persoon aan de andere kant van de aardbol laten zien hoe goed ik kan racen, is nog net iets beter. De online modus is vergelijkbaar met die van Mario Kart, maar werkt iets minder vlot, al zal een update daar op termijn verandering in brengen.

De eerste keer is die online modus wel even spannend, aangezien je je personage en racekart moet samenstellen terwijl de klok aftelt voordat je race begint. Ik was me eerst van geen kwaad bewust met als gevolg dat ik mijn race moest volbrengen met Crash Bandicoot in zijn standaard kart terwijl de tegenstand zich duidelijk had uitgeleefd op dat vlak. Je racet in Crash Team Racing Nitro-fueled maximaal met 8 mensen en als er mensen ontbreken, dan worden de ontbrekende spelers aangevuld met computerracers. Het niveau van de computer mag in dat geval wel wat hoger staan, aangezien ze altijd met een redelijke achterstand over de finish rijden, als ze die zelfs al halen.

Het nadeel hier is dat je een halve minuut krijgt om te finishen van zodra de eerste persoon over de finish is gereden. Ik snap dat er een bepaalde tijdslimiet moet zijn, maar hier had ik vaak het gevoel dat veel spelers tijd te kort kwamen om hun race goed af te maken. De Battle-modus is ook aanwezig, maar net zoals 20 jaar geleden, ben ik geen fan van die modus. Ik heb hem even uitgeprobeerd en ook daar lijkt alles hetzelfde te zijn en doen er ook enkele banen van Crash Nitro Kart mee, maar je gaat me hier nooit vrijwillig zien rondhangen. Wat ik hier wel mis, is een soort van ranking-systeem. Per race die je rijdt, krijg je Wumpa Coins om te besteden in de Pit Stop, maar een globale score à la Mario Kart was hier zeker op zijn plaats geweest.

Kopen? Kopen!

Voor een mooie prijs van 39,99 euro kan Crash Team Racing Nitro-fueled al van jou zijn. Aangezien de game beschikbaar is voor alle mainstream consoles, kan ik nog maar één vraag stellen: waar wacht je nog op? Als je fan was van het origineel, dan is Nitro-fueled de ideale manier om die nostalgie opnieuw te beleven en enkele nieuwigheden in de Nitro Kart-racebanen ontdekken. Deze keer kan je bovendien wel je racetalenten tonen aan de wereld.

Als je van het Mario Kart kamp bent, dan raad ik je deze game nog steeds aan. Ikzelf ben van beide markten thuis en elk spel heeft zijn eigen unieke kantjes. Je gaat alleszins zeker niet het gevoel hebben dat je twee keer hetzelfde spel aan het spelen bent. De online modus van Crash Team Racing Nitro-fueled werkt nog niet zo vlot als die van Mario Kart, maar enkele updates lossen die kleine probleempjes wel op.

Dus, nogmaals, waar wacht je op? Race naar de winkel en race verder in je woonkamer, misschien komen we elkaar wel eens tegen in de online modus.