Review: Alpha Protocol

[related_article id=”160734″] mix van genres

In Alpha Protocol ben jij Agent Michael Thorton, het nieuwste lid van een clandestiene overheidsdienst. Het soort dienst waarvan diezelfde overheid het bestaan ontkent. Dit maakt dat je er tijdens je hachelijke spionagemissies meestal helemaal alleen voor staat en ter plekke moet beslissen wie te vertrouwen en wie niet. Wie te doden en wie te sparen. Zoals elk goed rollenspel hebben je acties effect op het spelverloop en het verhaal. Je kiest zelf welke vaardigheden en eigenschappen van je hoofdrolspeler je onderweg opschroeft. Jammer dat dit niet genoeg doorweegt in de eigenlijke actie. Die steunt op een aardige mix van vuurgevechten, heimelijk rondsluipen en hacken, maar wordt vaak volledig onderuitgehaald door soms stuntelige controles en een ronduit ongeloofwaardig gedrag van de computergestuurde vijanden.

Wel weer degelijk is het op je houding gebaseerde dialoogsysteem waarin je moet kiezen of je jezelf met bluf, onderdanigheid of branie doorheen een situatie praat, maar aan het einde van de rit redt dit spelelement de meubelen niet. Een ervaren speler begrijpt onmiddellijk waar de ambitie van de makers lag en ziet ook het enorme potentieel. Dit maakt het dan ook dubbel zo jammer dat elk schitterend moment iets later stukloopt op technische slordigheden en halfslachtig uitgewerkte spelmechanismen.