Dragon Age: The Veilguard review: fijn recept, maar geen haute cuisine

Weinig videogamefranchises hebben doorheen de jaren zo’n grote achterban weten verzamelen als Dragon Age. Samen met het eerste Baldur’s Gate-spel en de Mass Effect-serie is Dragon Age een van de titels waarvoor BioWare de geschiedenis ingaat als ontwikkelaar van goede spellen. Dragon Age: The Veilguard bouwt voort op dat succes, al zijn de meningen over het nieuwste spel verdeeld.

Eerlijk is eerlijk: The Veilguard is de eerste Dragon Age-titel waar we ons aan wagen. Voorgaande successen zoals Origins en Inquisition zorgen dus niet voor hoge verwachtingen. Tegelijkertijd wil dat zeggen dat we totaal niet bekend zijn met de wereld van Dragon Age. Dit vierde spel in de serie bouwt voort op gebeurtenissen uit eerdere games. Sommige dingen die het spel neerzet als vanzelfsprekend, missen soms doel. Zo zal je je best moeten doen om je in te werken in de verhoudingen tussen verschillende beschavingen, al leer je tijdens de rit almaar bij. Zo leer je bijvoorbeeld dat er een verschil is tussen de militaire ‘Antaam’ en de rest van de ‘Qunari’ en dat de ‘Wardens’ tegen ‘Darkspawn’ vechten.

Verhaal

Of je de personages nu kent of niet: van meet af aan is de inzet van het verhaal wel duidelijk. Solas, ook gekend als Fen’Harel en de ‘Dreadwolf’ voert een ritueel uit dat een horde demonen loslaat op de wereld. Varric en Rook – het personage dat door de speler bestuurdrd wordt – proberen dat ritueel te stoppen, maar zorgen voor een onbedoeld neveneffect. De kwaadaardige elfengoden Elgar’nan en Ghilan’nain ontsnappen uit hun magische gevangenis en willen de wereld onderwerpen. Het is aan de speler om dat op één of andere manier te verhinderen. 

Misschien was het omdat we de personages en de wereld niet kennen, maar bij aanvang lukte het écht niet om ons te interesseren in wat Dragon Age: The Veilguard probeerde aanbrengen. Het verhaal en de dialogen zijn, zeker in het begin van het spel, niet bepaald om over naar huis te schrijven. Eenmaal je wat meer tijd in het spel steekt, maakt het dat echter goed. Wie bij het hoofdverhaal blijft wordt, zeker in de tweede helft, getrakteerd op intrigerende plotwendingen. Wie het spel écht wil ervaren, doet er echter goed aan om ook de zijmissies in acht te nemen. Dit is waar het spel pas echt tot leven komt en waar je de karakters ziet openbloeien. Sommige missies zijn wat saai en helemaal naar de andere kant van de kaart lopen om een kort gesprek aan te knopen voelt onnozel, maar ze zijn het aan het einde van de rit zeker waard.

Actie

Een spel zoals Dragon Age: The Veilguard speel je niet alleen voor het verhaal, maar natuurlijk ook voor de actie. Wie op zoek is naar tactische combat zoals in voorgaande titels of wat recenter, zoals in Baldur’s Gate 3, kan zijn biezen alvast pakken. Dit is een actiespel waarin je moet rollen, pareren en counteren. Daarnaast heb je een aantal teamleden bij die je, aan de hand van enkele commando’s, op de vijand kan afsturen. Je hoeft er niet naar om te kijken: in tegenstelling tot voorgaande BioWare-games, hebben die compagnons zelf geen levensbalk en kunnen ze dus ook niet doodgaan.

In theorie zorgt dat ervoor dat jij je vol in de strijd kan gooien. Na een aantal uren hadden we het echter wel gezien. Je kan een aantal vaardigheden ontgrendelen naarmate je level stijgt, maar die voegen bar weinig toe. Tijdens onze playthrough zagen we slechts twee verschillende Takedown-animaties. Zo’n zaken zorgen ervoor dat vechten na een tijd nogal saai aanvoelt. De ontwikkelaars gingen duidelijk voor een gevechtssysteem zoals dat van Elden Ring, maar kunnen uiteindelijk dat van Hogwarts Legacy niet overtreffen.

Conclusie

Aan het einde van de rit kunnen we wel zeggen dat Dragon Age: The Veilguard een toffe rit bood, maar geen eindbestemming waar we willen blijven vertoeven. BioWare lijkt het een beetje verleerd te zijn en weet deze keer geen legendarische game neer te zetten, maar wel een die relatief fijn wegspeelt. Zelf waren we ongeveer 60 uur zoet met het hoofdverhaal en de zijmissies, al zetten we de moeilijkheidsgraad gaandeweg wel een trapje lager om gevechten sneller af te kunnen handelen. Vooral in de laatste tien uren wist het spel ons voldoende mee te slepen om het een meer dan voldoende, doch geen uitstekende score te geven.

Dragon Age: The Veilguard is beschikbaar voor Windows-pc’s, PlayStation 5 en Xbox Series S/X. Wij reviewden de game op een Xbox Series S.