Review: R.U.S.E.

[related_article id=”160734″] Schaken en blufpokeren

Elke missie speel je letterlijk op een geanimeerde strategische kaart van het terrein. Je kan traploos inzoomen op individuele tanks en infanteristen. Het detail op dat niveau mag er zijn, maar de kans is groot dat je negentig procent van de tijd voor een uitgezoomd camerastandpunt kiest omdat een overzicht op het totaalplaatje in deze game primeert. De betrokkenheid met je individuele units gaat hierbij verloren, maar dat is waarschijnlijk eigen aan generaals. In plaats daarvan schuif manschappen, pantsers en vliegtuigen als schaakstukken over het terrein. Typisch voor strategiegames volgen die het schaar-steen-papier-principe, wat elk type een grote slagkracht geeft tegen een ander type en weer heel kwetsbaar is tegen andere. R.U.S.E. herleidt de gameplay naar de essentie van de op beurten gebaseerde bordspelgameplay à la RISK, waar de videogamevariant nog steeds schatplichtig aan is.

Daarnaast is het terrein opgedeeld in zones waar je tijdelijk een offensieve of defensieve list kan activeren. Denk daarbij aan het maskeren van je eigen troepenbewegingen, het opvoeren van hun snelheid of de vijand de indruk geven dat hij aangevallen wordt terwijl dat niet zo is. Dat maakt van elke sessie R.U.S.E. net zoveel een spelletje real-time strategie als schaak of blufpoker. Wat het op zijn beurt dan weer veel leuker maakt wanneer je het tegen een andere speler opneemt dan tegen de weliswaar stevig van zich afbijtende computer.