Review: Alan Wake
[related_article id=”161452″] Horror in het duister
Een schrijver trekt zich terug in het pittoreske kuststadje Bright Falls. Hij hoopt er rust en inspiratie te vinden. Nog geen half uur later is zijn vrouw verdwenen, komt hij bij bewustzijn in een autowrak en blijkt in tussentijd een hele week te hebben verloren. Zo begint de psychologische actiethriller waarin je van de ene nachtmerrie de volgende in struikelt. Alan Wake is een ode aan griezelgrootmeester Stephen King, Twin Peaks van David Lynch en moderne horrorfilms. Denk daarbij aan eeuwenoude manifestaties van het kwaad, bloedhongerige maniakken en het ongeloof van de ‘normale’ buitenwereld voor jouw bovennatuurlijke ervaringen.
De tegenstelling tussen licht en donker staat centraal in zowel het verhaal als de gameplay. In het donker heerst een kwaadaardige aanwezigheid die elk gedwongen nachtelijke uitje tot een ijzingwekkende uitputtingsslag maakt. Je enige verdediging is het licht. Dat maakt je zaklamp of chemische lichttoorts tot een belangrijker wapen dan elk vuurwapen waar je in deze game de hand op kunt leggen. Alan ontpopt zich niet Bruce Willis-gewijs tot een onrealistische actieheld die plots karatetrappen en raketwerpers bovenhaalt. Ondanks zijn buitengewone ervaringen blijft hij geloofwaardig in zijn wanhopige gedrevenheid om zijn vrouw te redden. Dat onderweg het mooi opgebouwde mysterie ontrafeld wordt, is een aardige, maar bijkomstige bonus.
