Review: Clash of the Titans

Zoveelste film-naar-game flop

Je doet er ruwweg twintig uren over om jezelf door dit mythologisch avontuur te worstelen, maar voor de kleine schare gamers die met bovenmenselijk doorzettingsvermogen de eindcredits haalt, lijken het er wel meer dan honderd. Games naar films zijn al te vaak weinig meer dan marketingvehikels en in deze Clash of the Titans, een game die als een krakkemikkige caravan achter de gelijknamige, ietwat twijfelachtig naar 3D-vertaalde film gebonden werd, is een voorbeeld van hoe het niet moet. Je krijgt een niet-aflatende reeks gevechten waarin je als Perseus, de sterfelijke zoon van Zeus, een burgeroorlog tussen de Griekse goden met geweld probeert te beslechten. De bioscoopversie slaagde er nog enigszins in om je mee te slepen. Zwakke plotmomenten werden vakkundig overrompeld door special-effects en tempoversnellingen. De speler moet het met heel wat minder spektakel en een oeverloos voortkabbelend tempo stellen.

Na twee uren spelen is het enige dat verandert de achtergrond en de vijand. Aan jou om je daar keer op keer weer doorheen te hakken of nog maar eens op zoek te gaan naar een of ander item. Het vechtsysteem is net zoals de visuele afwerking en de nodeloos onhandige cameravoering ronduit slordig, en zorgt eerder voor irritatie dan opwinding. Misschien zal de gedreven gamer aanvankelijk nog een poging doen om zijn arsenaal uit te bouwen en te upgraden, tot hij ook daar verzinkt in frustrerend geklooi. Met een repetitieve, routineuze en hakkelige gameplay raak je misschien nog weg bij 8-jarigen, maar zeker niet bij een game voor 16 jaar en ouder.
 

[related_article id=”160734″]